တပ္မေတာ္ သံခ်ပ္ကာတပ္ဖြဲ႔၏ တိုက္ပြဲမ်ား

စာဗူးေတာင္းတိုက္ပြဲ
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႕မွာပင္ စာဗူးေတာင္းတိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲရျခင္းျဖစ္သည္။ သံခ်ပ္ကာတပ္ခြဲမွ ဗိုလ္မွဴးပက္ထရစ္ဖိုးလွ၊ ဗိုလ္မွဴးသီလွ၊ ဗိုလ္မွဴးတင္ၾကည္ တို႕ဦးစီးျပီး စုစုေပါင္း (၃၁) ေယာက္ျဖင့္ ပါ၀င္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္။ တိုက္ယာဥ္မ်ားမွာ ရွားမင္း တင့္ကား (၂) စီး၊ စတူး၀ပ္ တင့္ကား (၆) စီး၊ ဘရင္းကယ္ရီယာ (၃၈) စီး၊ လူနာသယ္ယဥ္ (၁) စီး တို႕ပါ၀င္ခဲ့သည္။ စာဗူးေတာင္းရြာၾကီးတြင္ အခိုင္အမာ တပ္စြဲေနၾကသည့္ ေကအင္ဒီအိမ်ားကို ေျခလ်င္တပ္၊ အေျမာက္တပ္မ်ားႏွင့္အတူ အကူသံခ်ပ္ကာကားတပ္ခြဲ အေနျဖင့္ ပူးေပါင္းတိုက္ခိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ စုရပ္ျဖစ္သည့္ လွည္းကူးျမိဳ႕အထြက္ နံနက္အာရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ေျခလ်င္တပ္မ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း ျဖန္႕ခြဲခ်ီတက္ေစကာ အေျမာက္တပ္မွပစ္ကူေပးျပီး ထုထည္ၾကီးမားေသာ ေကအင္ဒီအိုကတုတ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ စာဗူးေတာင္းရြာၾကီးအထိ လမ္းတြင္ တိုက္ပြဲ ၄ ၾကိမ္ခန္႕ အျပင္းအထန္ျဖစ္ပြားျပီး ညေနပိုင္းမွာ စာဗူးေတာင္းရြာၾကီးကို သိမ္းပိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ထုံးၾကီးတိုက္ပြဲ
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ထုံးၾကီးတိုက္ပြဲသည္လည္း ေကအင္ဒီအို တို႕ႏွင့္ အျပင္းအထန္ျဖစ္ပြားသည့္ တိုက္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။ သံခ်ပ္ကာတပ္ခြဲမွ ဗိုလ္မွဴးသီလွ၊ ဗိုလ္မွဴးေမာင္ျငိမ္း၊ ဗိုလ္ၾကီးရဲ၀င္း ႏွင့္ အျခားအဆင့္ (၄၆) ေယာက္ ပါ၀င္ခဲ့ ၾကသည္။ တိုက္ယာဥ္မ်ားမွာ ရွားမင္း တင့္ကား (၂) စီး၊ စတူး၀ပ္ တင့္ကား (၄) စီး၊ ဘရင္းကယ္ရီယာ (၂၀) စီး တို႕ျဖစ္ျပီး သနက (၆) ႏွင့္ စစ္ရဲတပ္ရင္းတို႕ျဖင့္ တြဲဘက္စစ္ဆင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျခလ်င္ ႏွင့္ သံခ်ပ္ကာတပ္ခြဲ ပူးေပါင္းစစ္ေၾကာင္းအဖြဲ႕သည္ ထုံးၾကီးမေရာက္မွီ ဘုရားေတာင္ကုန္းတစ္ခုတြင္ ရန္သူမ်ားကအျပင္းအထန္ ခုခံေနေသာေၾကာင့္ သနက (၆) မွ တပ္စုတစ္စုခန္႕ ဒဏ္ရာရက်ဆုံးျဖစ္ေနေပသည္။ တင့္ကားႏွင့္ကယ္ရီယာမ်ားမွာလည္း ပထမပိုင္းတြင္ ကြင္းအျပင္ဘက္မွ လွဳပ္ရွားၾကည့္ေသာ္လည္း ေျမေျပာ့ေနသျဖင့္ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ရြာသားတစ္ဦးကို လမ္းျပအျဖစ္ အကူအညီေတာင္းျပီးမွသာ တင့္ကားႏွင့္ကယ္ရီယာမ်ား ဘုရားေတာင္ကုန္းေပၚသို႕တက္ျပီး သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ ေပသည္။ အခ်က္အခ်ာေျမကို ရေသာေၾကာင့္လည္း ရြာအတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ရန္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာပင္ ရြာတြင္းမွ အလံျဖဴမ်ားျပ၍ လက္နက္ခ်ေၾကာင္းျပသျဖင့္ အခုအခံမရွိဘဲသိမ္းႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

ဒိုက္ဦးတိုက္ပြဲ
ထုံးၾကီးတိုက္ပြဲကို ေအာင္ျမင္စြာဆင္ႏႊဲျပီးေနာက္ ပဲခူးျမိဳ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ဒိုက္ဦးျမိဳ႕၌ တပ္မ်ားစုစည္းရန္ျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေတာင္ငူလမ္းေၾကာင္းကို အလွ်င္အျမန္ ရွင္းလင္းျပီးဖြင့္ေပးရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ သံခ်ပ္ကာတပ္ဖြဲ႕မွာ တပ္ခြဲအဆင့္မွ်သာရွိေသးသည္။ အရာရွိမ်ားမွာ ဗိုလ္မွဴးပီဖိုးလွ ႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးသီလွ တို႕ ဦးစီးလွ်က္ ရွားမင္းတင့္ (အက္စ္-၁) (၁) စီး၊ ရွားမင္းတင့္ (အက္စ္-၂) (၁) စီး၊ စတူး၀ပ္တင့္ကား (၃) စီး၊ ဖို႕ဆုံလည္ (၀က္ေကာ္) (၁) စီး၊ ကယ္ရီယာ (၂၄) စီး စသည့္တိုက္ယာဥ္မ်ားျဖင့္ ပါ၀င္စစ္ဆင္ခဲ့ေပသည္။ ဒိုက္ဦးျမိဳ႕နယ္ ေရႊအိမ္ဒုံလမ္းဆုံတြင္ ေကအင္ဒီအိုမ်ားႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံျပီး တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ၄င္းတို႕ထံမွ သံခ်ပ္ကား (၁) စီး ႏွင့္ လက္နက္မ်ား သိမ္းမိျပီး ၄င္းကားကို ျပဳျပင္မြမ္းမံကာ ေရႊအိမ္ဒုံလမ္းဆုံတြင္ ရရိွသည္ကိုအစြဲျပဳ၍ ေရႊအိမ္ဒုံဟု အမည္ေပးျပီး ျပန္လည္သုံးစြဲခဲ့သည္။ ၄င္းတိုက္ပြဲတြင္ ရန္သူမ်ားဘက္က ခံကတုတ္မ်ားေကာင္းမြန္ျခင္း၊ အင္အားမ်ားျပားျခင္းတို႕ေၾကာင့္ အေရးမလွျဖစ္ကာ လက္ခုတ္ကြင္းသို႕ဆုတ္ခြာခဲ့ရေသးသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ အင္အားျဖည့္တင္း၍ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ရာ၌လည္း ဆုတ္ခြာရျပန္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကတုတ္ဘုရားၾကီးတြင္ ေျခကုတ္ယူ၍ ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္း (၃)၊ (၆) ႏွင့္ ခ်င္း (၁) တို႕ျဖင့္ ပူးေပါင္းကာ တန္ျပန္တိုက္ခိုက္သည့္အခါ လက္ခုတ္ကြင္းကို ျပန္လည္သိမ္းမိသည္။ (ဒု-တပ္ၾကပ္စိုးျမင့္ ႏွင့္ တပ္သားညြန္႕တင္ တို႕မွာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ခိုက္ရင္းျဖင့္ ဒိုက္ဦးတိုက္ပြဲမွာပင္ က်ဆုံးခဲ့ရသည္။) ဆက္လက္၍ ဒိုက္ဦးျမိဳ႕ကို ထိုးေဖါက္တိုက္ခိုက္ျပီး သိမ္းပိုက္ေအာင္ပြဲခံခဲ့သည္။ တပ္သားေအာင္ျမိဳင္ မွာ တိုက္ပြဲမ်ား၌ စြန္႕စြန္႕စားစား ရဲ၀ံ့စြာ တိုက္ခိုက္မွဳေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ “သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္း၀င္တံဆိပ္” ကို ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံခဲ့ရေပသည္။

သံေတာင္ (ေတာင္ငူ) တိုက္ပြဲ
၁၉၅၀ ခုႏွစ္တြင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သံေတာင္ကိုခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရာတြင္ (၈) မိုင္ေတာင္ကုန္းမွ ေကအင္ဒီအိုမ်ားက အျပင္းအထန္ခုခံတိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။ စတူး၀ပ္တင့္ကား (၂) စီး၊ ကယ္ရီယာ (၁၂) စီး ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူမ်ားကလည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ သစ္တုံးၾကီးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဆို႕ခုခံခဲ့ရာ စတူး၀ပ္တင့္ကား (၁) စီးမွာ တိုက္ရင္းခိုက္ရင္းျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေသာ္လည္း မေက်ာ္ႏိုင္ပဲစက္ရပ္သြားခဲ့သည္။ စက္ျပန္ႏွိဳး၍ မရေသာေၾကာင့္ ၄င္းတင့္ကားကိုပင္ ဘန္ကာသဖြယ္ အသုံးျပဳတိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူမ်ားကလည္း (၁၇) ေပါင္ဒါအေျမာက္ျဖင့္ဦးႏွိမ္ ပစ္ခတ္ေနသျဖင့္ မိမိဘက္မွ ေရွ႕မတိုးႏိုင္ျဖစ္ကာ ေတာင္ငူျမိဳ႕ ႏွင့္ ေလးမိုင္အကြာသို႕ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရေပသည္။ စက္ရပ္သြားေသာ စတူး၀ပ္တင့္ကားမွ တိုက္ယာဥ္အဖြဲ႕သားမ်ားမွာ ေမွာင္ခ်ိန္ၾကမွ အေမွာင္ထုကို အကာအကြယ္ျပဳ၍ ျပန္ဆုတ္ ခဲ့ရေပသည္။ သံေတာင္ (ေတာင္ငူ) တိုက္ပြဲ၏ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ တစ္ခုမွာ တပ္ၾကပ္ၾကီးတင့္လြင္ ဦးစီးေသာ တင့္ကားတစ္စီးသည္ ေရွ႕သို႕ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရာ ရန္သူ၏ျပန္လွန္ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ တပ္ၾကပ္ၾကီးတင့္လြင္မွအပ တိုက္ယာဥ္အဖြဲ႕သားအားလုံး က်ဆုံးခဲ့ရျပီး တပ္ၾကပ္ၾကီးတင့္လြင္က ေနာက္ပိုင္းသို႕ စက္ျဖင့္ဆက္သြယ္ခဲ့ရသည္။ ၄င္းအားကယ္ထုတ္ရန္ ကယ္ရီယာ (၁) စီး ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားခဲ့ရာ ရန္သူ၏ျပင္းထန္ေသာ ပစ္ခတ္မွဳေၾကာင့္ ၄င္းကယ္ရီယာ တိမ္းေမွာက္သြားခဲ့ ျပန္သည္။ ရန္သူကလည္း ၄င္းတို႕ပစ္ကြင္းထဲသို႕ အပိုင္၀င္လာေသာေၾကာင့္ ပစ္ခတ္မွဳမ်ား အရွိန္ပိုမိုလာရာ ေသနတ္သံ မ်ားမွာ သံေတာင္ျမိဳ႕ကိုပင္ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႕ေသာအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ တင့္ကားယာဥ္ေမာင္း တပ္ၾကပ္ ေအာင္ျမိဳင္ မွ ၄င္း၏တင့္ကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာျဖင့္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေမာင္းႏွင္ျပီး တပ္ၾကပ္ၾကီးတင့္လြင္ ႏွင့္ ေမွာက္သြားသည့္ ကယ္ရီယာမွ အဖြဲ႕သားမ်ား၏ အသက္ကို ခဲရာခဲဆစ္ အခ်ိန္မွီ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ထိုသို႕စြန္႕စြန္႕စားစား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လုပ္ေဆာင္ေၾကာင့္လည္း “သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္း၀င္တံဆိပ္” ကို ထမ္မံခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံခဲ့ရေပသည္။

ဟသၤာတခရိုင္စစ္ဆင္ေရး
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ (၁) ရက္ေန႕တြင္ ဟသၤာတခရိုင္စစ္ဆင္ေရးကိုစတင္ခဲ့သည္။ ထိုစစ္ဆင္ေရးကို ဗိုလ္ၾကီးသိန္းေအာင္ ဦးစီး အင္အား (၃၇) ေယာက္ ႏွင့္ တင့္ကား (၄) စီး၊ ကယ္ရီယာ (၆) စီး၊ သံခ်ပ္ကား (၃) စီး ျဖင့္ ခလရ (၂)၊ ခလရ (၆) တို႕ႏွင့္ပူးတြဲထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေပါက္တမ္းရြာ အလြန္တြင္ တပ္သားထြန္းၾကည္ ေမာင္းႏွင္ေသာကယ္ရီယာ မိုင္းထိရာ ၄င္း၏လက္တြင္ဒဏ္ရာရျပီး ခလရ (၆) မွ အရာရွိတစ္ဦး ႏွင့္ အျခားအဆင့္ (၆) ဦး က်ဆုံးသြားရေပသည္။ ေရွ႕သို႕ဆက္လက္ခ်ီတက္ရာ ပန္းေတာင္းကုန္းရြာကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ရွားခဲရြာကိုခ်ီတက္ရာ ၄င္းရြာမေရာက္မီွ ၾကိတ္တမ္းရြာထိပ္တြင္ မိုင္းထိေသာေၾကာင့္ (သံမဏိ) အမည္ရွိ အေပါ့စား တင့္ကား (၁) စီး ပ်က္စီးသြားျပီး တပ္ၾကပ္ၾကီးေက်ာ္စိန္၊ တပ္သားခင္စိုး၊ တပ္သားစိုးတင့္ တို႕မွာ ဒဏ္ရာရသြားခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍ ရွားခဲရြာသို႕ ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ခဲ့ရာ ခုခံမွဳမရွိဘဲ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ အေထာင္ရြာသို႕ ခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္ရာ အေထာင္ရြာမေရာက္မီ က်ဳံပတုတ္ ေခ်ာင္းကူးတံတားတြင္ မိုးထိမွန္ရာ (က်ားၾကီး) အမည္ရွိ သံခ်ပ္ကား (၁) စီး ပ်က္စီးျပီး တပ္သားညိဳေမာင္၊ ဒု-တပ္ၾကပ္ဒီဇူဇာ တို႕က်ဆုံးခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ က်ဳံေပ်ာ္ျမိဳ႕ အထိ ခုခံမွဳမရွိပဲ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

Credit- ကိုလူေခ်ာ

အစဥ္အလာေကာင္းသည့္ သံခ်ပ္ကာ

jrifhatmif (tjidrf;pm; AdkvfrSL;csKyfatmifrsdK;rif;)
(tajrmufESifhoHcsyfumwyfzGJUr*¾Zif; 1995 ckESpf)

1945 ckESpf pufwifbmvwGif oD[dkVfußGef; (oD&dvuFmEdkifiH) ü ta&SUawmiftm&S r[mrdwfrsm;\ ppfaoemywdcsKyf AdkvfcsKyfMuD;avmh'fvl0Darmifhbufwef\ zdwfMum;csuft& AdkvfcsKyfatmifqef; udk,fwdkifwufa&mufjyD; jrefrmhwyfrawmfwdk;csJUa&; tpDtpOfrsm;ESifhywfoufí aqG;aEG;&ef tcGifhta&;rsm;&cJhygonf/ odkUjzpfí Armhaoewfudkifwyf&if; (oeu) 3? 4? 5 wdkUudk zGJUpnf;vdkufonf/

tulvuf&kH;wyftjzpf tajrmufwyfzGJU? oHcsyfumwyfzGJU? tif*sifeD,mwyfzGJU wdkUESifh 0efxrf;wyftjzpf axmufyHha&;wyfzGJU? aq;wyfzGJU? vSsyfppfESifhpufrSKtif*sifeD,mwyfzGJU? ppfvufeufypönf;wyfzGJU wdkUudkyg0ifzGJUpnf; cJhonf/ xdkYtjyif oHcsyfumwyfcGJwpfcGJjzifh pwifzGJUpnf;&efudkyg qkH;jzwfcJhMuonf/ xdkpOfu jrefrmEdkifiHwGif 'kwd,urÇmppftjyD; oHcsyfum;trsdK;rsdK;? wifhum;trsdK;rsdK; wdkUudk ppfusefypönf;tjzpf ppf&Jwyf&if;rsm; ESifh u&if aoewfudkifwyf&if;rsm;wGif usef&SdaeMuayonf/ xdkUaMumifh 4if; oHcsyfum;? wifhum;wdkUudk &EdkiforSspkaqmif;jyD; 1948 ckESpf Zefe0g&Dv (10) &ufwGif Armhaoewfudkifwyf&if;rsm; ESifh u&ifaoewfudkifwyf&if; (2) rS ppfonf rsm;jzifh trSwf (1) oHcsyfumwyfcGJ udk r*Fvm'kH (,ckA[dkaq;wyfae&m) ü pwifzGJUpnf;cJhygonf/ wyfcGJrSL;rSm (Munf; 5068) AdkvfrSL;yufx&pfzdk;vS jzpfjyD; (Munf; 5226) AdkvfrSL;oDvS (jidrf; 'kwd, AdkvfrSL;MuD; uG,fvGef)? (Munf; 5221) AdkvfMuD;armifjidrf; (jidrf; AdkvfrSL; uG,fvGef) wdkUESifhtwl u&ift&m&Sdrsm; jzpfonfh (Munf; 3845) Adkvfapmaumf'D? (Munf; ---) AdkvfapmaumfvSwef wdkUyg0ifjyD; u&if? Arm ppfonf 100 cefUjzifh pwifcJhjcif;jzpfayonf/ pwifzGJUpnf;pOfu oHcsyfumwdkuf,mOfrsm;rSm zdkU'foHcsyfumwdkuf,mOf(qkHvnf) (18) pD;? zdkU'f oHcsyfum ukefwif,mOf (10) pD; ESifh csufAvufpaumuf um; (2) pD; om&Sdonf/

1949 ckESpfwGif pwl;0yfwifhum; (3) pD;udk trSwf (22) jynfaxmifpkppf&Jwyf&if;rS &&SdcJhjyD; jrefrmjynft&yf&yfwGif 'kwd,urÇmppfMuD;tjyD;ü ppfusefypönf;tjzpf ysufpD;MuGif;usefaecJhonfh oHcsyfumtrsdK;rsdK; ESifh tayghpm; wifhum;wdkUudk t&yfzuf OD;atmifaZ,s pufjyif&kHwGif rGrf;rHjyKjyifjyD; 1949 ckESpf Zefe0g&Dv rS Zlvdkifv txd tif;pdefwdkufyGJwGif oHcsyfumwyftaejzifh pGrf;pGrf;wrHyg0ifwdkufcdkufcJhonf/

1950 ckESpf Zlvdkifv (5) &ufaeUwGif trSwf (2) oHcsyfumwyfcGJ udk wdk;csJU zGJUpnf;cJhjyD; 1951 ckESpf 'DZifbmv (1) &ufaeUwGif trSwf (1) ESifh trSwf (2) oHcsyfwyfcGJ wdkUudk pkpnf;í trSwf (1) oHcsyfumwyf&if; udk r*Fvm'kH ü zGJUpnf;cJhonf/ 1952 ckESpf arv (15) &ufaeUwGif trSwf (1) oHcsyfumwyf&if; (aemifwGif trSwf (2) wifhum;wyf&if;) udk arSmfbDü zGJUpnf;cJhonf/

tif;pdefwdkufyGJ
trSwf (1) oHcsyfumwyfcGJonf zGJUpnf;jyD;rMumrDyif tif;pdefwdkufyGJudk pwifqifETJ&ayonf/ 1949 ckESpf Zefe0g&Dv rS Zlvdkifv txd (7) v MumjrifhcJhayonf/ Armhaoewfudkifwyf&if; (oeu) 3? 5? csif; (2) ESifh trSwf (4) ppf&Jwyf&if;wdkUESifhtwl vufwGJwdkufyGJ0if&jcif;jzpfonf/ oHcsyfumwyfcGJ rS AdkvfrSL;oDvS? AdkvfMuD;armifjidrf;? (Munf; 5322) AdkvfMuD;&J0if; wdkUOD;pD;jyD; tjcm;tqifh (98) OD;wdkUyg0ifcJhMuygonf/ wyfMuyfMuD;bacG;? wyfMuyfMuD;odef;armif wdkUrSm tif;pdefwdkufyGJwGif xif&Sm;cJholrsm;jzpfayonf/ wyfMuyfMuD;bacG;onf pGefUpGefUpm;pm; wdkufcdkuf&if;jzifh &efol\ 20 rr puftajrmufusnf acgif;wGifxdrSefusqkH;cJhjcif;jzpfygonf/ 4if;wdkufyGJwGif yg0ifcJhonfh wdkuf,mOfrsm;rSm zdkU'foHcsyfum; (qkHvnf) (8) pD;? ujym; oHcsyfum; (4) pD;? &Sm;rif; wifhum; (2) pD;? vlemo,f,Of (1) pD;? x&efpydkUwm ('dkif;rGef;wD) (1) pD;? wef 40 aemufwGJ,mOf (4) pD;wdkYyg0ifcJhonf/

oHcsyfumwyfcGJtaejzifh ajcvsifESifhyl;aygif;um ppfaMumif;tvdkuf yg0ifwdkufcdkuf&jcif;jzpfayonf/ yg0ifcJhonfhppfaMumif;rsm;rSm ordkif;vrf;qkHrS tif;pdefblwmtxd? apmfbGm;MuD;ukef;rS tif;pdeftxd? OD;puúdefausmif; awmifukef;rS tif;pdeftxd jzefUcGJwm0ef,lcJh&ygonf/ xdkodkUwdkufyGJ0if&mwGif autif'DtdkwdkU\ cHuwkwfrsm;u xkxnfMuD;rm;ojzifh txufygwdkuf,Ofrsm;jzifh rvkHravmuf jzpfcJh&ao;onf/ xdkUaMumifhvnf; u,m;jynfe,ftpdk;& vrf;&kH;rS pufjyiftif*sifeD,m wpfOD;jzpfaom OD;atmifaZ,s tvkyf&kH&Sd u,m;jynfe,ftwGuf rSm,lxm;onfh pwl;0yf wifhum; (6) pD; udkxyfrHjznfhwif;vdkuf&onf/ xdkYtjyif OD;[ef&Sdeftvkyf&kHrS zdkrifcsKyf q&mOD;odef;atmif OD;pD;um ppfusef &Smrif;wifhrsm; ESifh ujym;[kac:aom oHcsyfum;rsm;udk tjrefqkH; rGrf;rHjyifqifí pufuav;aoewf (b&if;*ef;) udkwifum xyfrHwdkufyGJ0ifMu&onf/ þodkUaom wdkuf,mOfrsm; twGuf (Munf; 5324) AdkvfrSL;wifMunf OD;pD;onfhtzGJUu arSmfbD? wdkufMuD;bufrSpí wdkuf,mOfrsm;? qkHvnf rsm;? u,f&D,m tysufrsm; ponfwdkUudk &SmazGpkaqmif;jyD; jyKjyifokH;pGJcJh&jcif;jzpfonf/ þonfrSm oHcsyfumwyfzGJU taejzifh &SdorSstiftm;? ay;orSstajctaewdkUudk taumif;qkH;zefwD;jyD; ay;tyfaomwm0efwdkUudk ausyGefap&ef &Gyf&GyfcßGHcßGH xrf;aqmifcJhaom aumif;jrwfonfhtpOftvmaumif;rsm;jzpfayonf/

vSy'g;rif;&Gmodrf;wdkufyGJ
xdkESpfrSmyif vSy'g;rif;&Gmodrf;wdkufyGJ udkqifETJcJh&ayonf/ oHcsyfumwyfcGJrS AdkvfMuD;&J0if;? q&m odef;atmif (uG,fvGefol tjidrf;pm; 'k-AdkvfrSL;MuD;odef;atmif) wdkUOD;pD;jyD; tjcm;tqifh (10) OD;jzifh yg0ifwdkufyGJ0ifcJh&onf/ wdkuf,mOfrsm;rSm pwl;0yf wifhum; (2) pD;? b&if;u,f&D,m (6) pD;? zdkU'foHcsyfum; (1) pD; ESifh &Sm;rif; wifhum; (1) pD; wdkUyg0ifcJhonf/ &Sm;rif; wifhum;ay:wGif 6 aygif'gtajrmufwifjyD; usefwdkuf,mOfrsm;tay:wGif pufuav;rsm;wifum wdkufyGJ0ifcJhjcif;jzpfonf/ vSy'g;&GmwGif autif'Dtdkrsm;u vrf;übefumrsm; tcdkiftrmjyKvkyfxm;ojzifh &Sm;rif;wifhum;rS 6 aygif'gtajrmufESifh OD;pGmypfcwfay;&onf/ xdkodkU ypfcwfay;&mwGif tajrmufajymif; twGif;rScsdefjyD; ypfcwf&jcif;rsdK;jzpfonf/ xdkUtjyif &Sm;rif;wifhum;rsm;rSm wdkufyGJtpwGif ygroGm;acs/ tif;pdefwdkufyGJü okH;xm;ojzifh csdKU,Gif;rSKrsm;aMumifh okH;r&jzpfaeaMumif; AdkvfcsKyfMuD;ae0if; od&SdoGm;um OD;[ef&Sdef tvkyf&kHrS zdkrifcsKyf q&modef;atmif udkac:,ljyD; tjrefqkH;jyKjyifapcJhonf/ q&m odef;atmif udk,fwdkif &Sm;rif;wifhum;rsm;wGif vdkufygjyD; &efolUbefumrsm;udk oGm;a&mufypfcwfcJhonf/ wdkif;jynftwGuf wyfrawmf\ppfqifa&;rsm;wGif rdrdwwfußGrf;onfh ynmjzifhomru udk,fwdkifudk,fus wufwufMuGMuG pGefUpGefUpm;pm; yg0ifxrf;aqmifcJhaomaMumifh q&modef;atmif udk 1950 ckESpf Zefe0g&Dv (1) &ufaeUwGif wdkuf&dkuf jyefwrf;0ift&m&Sd 'kwd,Adkvf (Munf;-5645) tjzpf oHcsyfumwyfzGJUü wm0efay;csD;jrSifhonfrSm xl;jcm;csufwpf&yf jzpfayonf/
jznfhpGufcsuf/ (aemifwGif 'kwd,AdkvfrSL;MuD;tqifhjzifh trSwf (1) oHcsyfumwyf&if; wGif wyf&if;rSL; jzpfvmonf/ xdkaemuf jrefrmha&eHESifh"gwkaA'vkyfief; \ OD;aqmifnTefMum;a&;rSL; &mxl;rS tjidrf;pm;,lum 1993 ckESpfwGif uG,fvGefoGm;onf/)

Credit- ကိုလူေခ်ာ

တိုက္ေရယဥ္ စဗန္း - စဗန္းဦးစီးမွဴးတဦး

(၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ထုတ္ ေရတပ္စာေစာင္ မွ)

အမည္ဆန္း

“စဗန္း” ႏွင့္ “စေဗး” အမႊာညီေနာင္အား ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရျပီး မၾကာမီွအခ်ိန္တြင္ ဗမာ့ေရတပ္မေတာ္မွ ျပဳစုခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုညီေနာင္မွာ၊ ျပည္တြင္းသယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးဌာနတြင္ မီးရွဴးသန္႕စင္ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး၏ ရန္ဆူးရန္ေညွာင့္ ျပည္တြင္းေမာင္ေသာင္းက်န္းတို႕အား ႏွိမ္နင္းရန္ သူရဲေကာင္းမ်ား လိုလာသည့္ အခါတြင္၊ သူတို႕ညီေနာင္အား ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ “စေဗး” ချမာမွာေတာ့ မသမာသူ အတြင္းရန္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ အတြက္ အင္ျပည့္အားျပည့္ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္မွီ ေရနစ္၍ ဆုံးရွံဳးရရွာသည္။

အမည္ဆန္းသည့္ “စဗန္း” ကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္းပင္၊ ရန္သူမ်ားအား ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ယခုထက္တိုင္ ႏွိမ္နင္းလ်က္ရွိသည္။ စဗန္း၏ သင္းရနံ႕သည္၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတ၀ိုက္ႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္တေလ်ာက္တြင္ ဖုံးလႊမ္းခဲ့သည္။ အပ်ိဳ၊ အအို၊ လူငယ္လူႀကီး ခေလးမွစ၍ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ ရဟန္းရွင္မ်ားပင္၊ စဗန္းအား ျမင္ဖူးၾကသည္။ စဗန္း မေရာက္ဖူးေသာ ေဒသမ်ားကမူ ဋီကာခ်ဲ႕၍ထားသည့္ သတင္းစာမ်ားေၾကာင့္ စဗန္း၏ သတင္းကို ဖတ္ရွဴခဲ့ၾကရသည္။ စဗန္း ေရာက္လွ်င္ ျမိဳ႕တိုင္းျမိဳ႕တိုင္းမွ၊ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား အိပ္ေရး၀ခဲ့သည္။ ကမ္းညႊတ္မွ် ၾကိဳဆိုခဲ့သည္။ အျမဲတန္းေနရန္ ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကသည္။ စဗန္း ထြက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသည္။ စဗန္း ေနလို႕ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေနေန စိတ္ၾကည္စြာ လက္ခံပါသည္ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ အျမဲေနရန္လည္း ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကသည္။ စဗန္း အလာကို ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီျမိဳ႕ ဒီျမိဳ႕ေတြက ေတာင့္တသေလာက္လဲ စဗန္းက ကူညီခဲ့သည္။ ကယ္တင္ခဲ့သည္။ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ေပသည္။ အမည္ဆန္းသေလာက္ ရန္သူအား ႏွိမ္နင္းရာတြင္ ၾကမ္းခဲ့သည္။ အမည္ဆန္းသေလာက္ အျဖစ္ေတြကလည္း ဆန္းခဲ့ေခ်သည္။

လူထဲကလူ

စဗန္းမွာ လူထဲကလူမွ်ပင္ျဖစ္သည္။ စစ္၀တ္စုံကို၀တ္လွ်က္ လက္နက္စြဲကိုင္ကာ တိုင္းျပည္ရန္ကို ႏွိမ္နင္းေနေသာ စစ္သားမ်ားသည္၊ လူထဲကလူဘဲမဟုတ္ပါလား။ စဗန္းချမာလည္း၊ စစ္၀တ္စုံကို၀တ္လွ်က္ လက္နက္စြဲကာ တိုင္းျပည္၏ ရန္ကို ႏွိမ္နင္းလွ်က္ရွိသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႕အား ခရီးသည္တင္ မီးသေဘၤာဘ၀မွ “ျမစ္တြင္းတိုက္ေရယဥ္ စဗန္း” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ထားျခင္းခံရေပသည္။ အလ်ား ၁၀၂ ေပ၊ အနံ ၂၄-ေပ၊ ေရစူး-၅ ေပရွိ၏၊ တေနရာမွ တေနရာသို႕ တနာရီ ေရမိုင္-၁၀ မိုင္ႏွဳန္းႏွင့္ သြားလာႏိုင္ရန္ ျမင္းေကာင္ေရ ၁၆၀-အားရွိ ကေရာ့စေလ အင္ဂ်င္တပ္ထားသည္။ သူေမာ္ၾကြားႏိုင္တာကေတာ့ သူ႕တြင္တပ္ဆင္ေပးထားသည့္ ေအာ္လီကြန္ စက္အေျမာက္မ်ား၊ စက္ေသနတ္မ်ား၊ ေမာ္တာမ်ား ႏွင့္ အျခားလက္နက္မ်ားေၾကာင့္သာလွ်င္ျဖစ္ခဲ့၏။ ၾကြားလည္းၾကြား၊ ေမာ္လည္းေမာ္ ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ သူ႕အားေနသားတက် အသုံးခ်လွ်က္ရွိေသာ အရာရွိ ၃-ဦး ႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၃၀-ေက်ာ္တို႕မွာလည္း သင္တန္းႏွင့္ ကိုယ္ေတြ႕ပညာမ်ားမွစ၍၊ သတၱိ၊ ဗ်တၱိ၊ ဉာဏ၊ ကာယဗလတို႕အျပင္ လွ်င္ျမန္ျဖတ္လပ္မွဳ ႏွင့္လည္း ျပည့္စုံလွ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္သာ၊ ဤမွ်ၾကြားႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ေမာ္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွစ၍၊ စဗန္းသည္ တာ၀န္ေၾကျပြန္စြာထမ္းရြက္ခဲ့သည္။ တဗိုလ္ဆင္း၍တဗိုလ္သာတက္သည္၊ ရဲေဘာ္ေတြသာေျပာင္းေရႊ႕သြားသည္၊ စဗန္းကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ တာ၀န္ကိုေၾကျပြန္စြာ ထမ္းရြက္ခဲ့သည္။ စဗန္းအား တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) မွျပဳစုခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ယခုထိ ဦးစီးမွဴးေပါင္း ၁၇-ေယာက္ ႏွင့္ ဒု-ဦးစီးမွဴးေပါင္း ၁၅-ေယာက္ လဲလွယ္၍တာ၀န္ထမ္းယူခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕အရာရွိမ်ားမွာ ယခုအခါ ႏိုင္ငံျခားသို႕ပင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္လွ်က္ ရွိေနျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာ ရာထူးႀကီးမ်ား ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံေနရေပျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာ တာ၀န္ႀကီးမ်ားကို ေပးအပ္၍ ထမ္းရြက္ေနရေပျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာ တိုင္းျပည္အေရးကို အသက္စြန္႕လွ်က္ ကာကြယ္ခဲ့ၾကေပျပီ။ မည္သူမည္မွ် ရာထူးႀကီးလာလာ အားလုံးကိုေတာ့ စဗန္းက သင္တန္း ေပးလိုက္ျခင္း ခံရသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေခ်သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္ သင္တန္း ေပးခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ား စည္းရုံးမွဳ၊ စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္ေစမွဳ၊ သတၱိရွိမွဳ အားလုံးသည္၊ စဗန္း၏ သင္တန္းေပးမွဳမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

လူထဲကလူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စဗန္း၏ ေအာင္ျမင္မွဳ သင္တန္းေပးႏိုင္မွဳတို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းတလုံးေတာ့ ပိုခဲ့ေပသည္။

ယုံရဲ႕လား

စဗန္း၏ ေအာင္ျမင္မွဳမ်ားမွာ၊ လြန္ကဲလွေတာ့သည္။ ျမစ္တြင္း တိုက္ေရယဥ္ အားလုံးထဲတြင္၊ စဗန္းက ပို၍ တိုက္ပြဲ အရည္အတြက္မ်ားခဲ့သည္။ စဗန္း၏ ျဖစ္စဥ္တိုက္ပြဲမ်ား အေၾကာင္းေရးရလွ်င္၊ ထမင္းစား ေရေသာက္ သာမန္ အလုပ္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္သည့္ ဒိုင္ယာရီသဖြယ္ စိတ္၀င္စားဖြယ္မရွိ၊ ပ်င္းရိ၍လာေတာ့မည္သာျဖစ္သည္။

အျဖစ္တရပ္ကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါသည္။ ထိုစဥ္က လူထုက သိမည္မဟုတ္၊ သိသူမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိခဲ့ေပမည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုစဥ္အခါက မေျပာသင့္ေပ။ ယုံၾကည္ရန္ပင္ မရွိခဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္သက္ဆိုင္ရာမွ ထုတ္ေဖၚေျပာခဲ့သျဖင့္ သိခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္း အျဖစ္မွန္ကို သိေသာ္လည္း၊ ထိုထဲတြင္ စဗန္းသာ လူစြမ္းေကာင္း ျဖစ္သည္ကိုေတာ့ သိသူရွားခဲ့သည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး ေရာင္စုံေသာင္းက်န္းမွဳမ်ား မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္စဥ္၊ ဘ႑ာေရး အေျခအေန ၾကပ္တည္းခဲ့သည္။ ေငြမရွိေပမဲ့ ဆန္ေတြတျပည္လုံးတြင္ရွိခဲ့သည္။ ဆန္ေတြကို ၀ယ္ယူမည့္ တိုင္းျပည္ေတြကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ရန္ကုန္ျမစ္တြင္းရွိ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာမ်ားေပၚသို႕ ဆန္ေရာက္လွ်င္ ဘ႑ာေရး ေတာင့္တင္းေတာ့မည္။ အစိုးရတြင္ က်န္ေနေသာ တျပည္လုံးရွိ လခစားမ်ား၏ တလစာေငြကို ဆန္ႏွင့္ ထပ္မံျဖည့္တင္းရမည္။ ေရာင္စုံ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအား ႏွိမ္နင္းရန္ ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ရမည္။ ဒါေပမဲ့ မီးရထားလမ္းက သယ္ရန္မျဖစ္။ ျမစ္လမ္းကလည္း တြံေတးတူးေျမာင္းပင္ မသုံး၀ံ့။ ဟသၤာတတြင္ေတာ့ ဆန္ေတြေတာင္လိုပုံေနေပသည္။ ဒါေတြမ်ား ရန္ကုန္ေရာက္ခဲ့လွ်င္--။

ဟသၤာတမွ ဆန္အားလုံးကို သေဘၤာတပ္ၾကီးႏွင့္ သယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသေဘၤာတပ္ၾကီးကို စဗန္းႏွင့္ အျခား တိုက္ေရယဥ္ငယ္တစင္းက ကာကြယ္လွ်က္၊ ရန္ကုန္ျမစ္အေရာက္ပို႕ခဲ့သည္။ တကဲ့အခ်ိန္တြင္ ဤစဗန္းပင္ ကယ္ခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ စဗန္း ႏွင့္ တိုက္ေရယဥ္မွ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္စီကို စေတးလိုက္ရရွာသည္။

ဟသၤာတမွ ရန္ကုန္အထိ အလပ္မရွိ ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ားၾကားမွ စဗန္းက ခုခံရင္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ျမစ္အေရာက္ပို႕ခဲ့သည္။

ငမိုးရိပ္

တၾကိမ္က ရန္သူက်ည္ဆံေပါက္မ်ား ဖာေထးရန္၊ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္သည့္စက္မ်ားအား ျပင္ဆင္ရန္ ႏွင့္ စစ္၀တ္စုံ အသစ္ ၀တ္ဆင္ရန္၊ စဗန္းသည္ ဒလ သေဘၤာက်ဥ္းသို႕ တက္ခဲ့သည္။ ဒလမွ သံလွ်င္ ႏွင့္ ဒဂုန္ကို ေန႕စဥ္ ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္၊ သံလွ်င္ရာဇ၀င္ကို သတိရလာၾကသည္။ ေရတြင္ မိေခ်ာင္းသည္ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိခဲ့သည္။ မိေခ်ာင္းတို႕တြင္လည္း လူေယာင္ဖန္ဆင္းႏိုင္ေသာ ငမိုးရိပ္သည္ ဗိုလ္ဆြဲခဲ့ေၾကာင္း ေတြးမိၾကျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္ စဗန္းအား ဆိုင္းမပါဗုံမပါ “ငမိုးရိပ္” ဟု ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ၾကသည္။ စဗန္း၏ဦးပိုင္း က်ည္ကာသံျပား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ မာန္ထ၍ ပါးစပ္ျဖဲေနေသာ မိေခ်ာင္းေခါင္းပုံကို ေရးဆြဲေစလိုက္သည္။

စဗန္း သို႕မဟုတ္ ငမိုးရိပ္သည္၊ ယခင္ကထက္ တိုက္ပြဲမ်ားကို ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲလာရေတာ့သည္။ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားလည္း အစြမ္းကုန္ၾကဲသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ငမိုးရိပ္မွာ အနားမေနခဲ့ရ၊ ရန္သူ၏ ေခ်ာင္းေျမာင္း ပစ္ခတ္မွဳမ်ားကို ပိုမိုခံလာရသည္။ လက္နက္ၾကီးမ်ား ထိမွန္လာရသည္။ ငမိုးရိပ္သည္ တၾကိမ္က သံလွ်င္ရာဇ၀င္တြင္ ထင္ရွားခဲ့သည္၊ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံး မလက္တိုႏွင့္ အေပါင္းအပါတို႕ ၀ိုင္း၍တိုက္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ယခု ငမိုးရိပ္လည္း ၀ိုင္း၍ခဲျခင္း ခံေနရသည္။ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အသက္ကိုေပးလိုက္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ငမိုးရိပ္ ႏွင့္ မိေခ်ာင္းရုပ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ၾကသည္၊ ေဆးသစ္ႏွင့္ အထပ္ထပ္သုတ္ပစ္လိုက္ၾကရသည္၊ မိေခ်ာင္းရုပ္ကိုပင္ အေဖၚမခံရဲ ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေတာ့သည္။

ဒိဗၺစကၡဳဆရာေက်ာ္ ႏွင့္ ရဲေဘာ္ “သူရ” ဖီးလ္

စဗန္း၏ လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္စက္အေျမွာက္ အေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္တိုင္း သိၾကသည္။ ရန္သူ မရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ၊ စက္အေျမွာက္အား ဆီထည့္ေဆးေၾကာျပီးသည့္ အခါတြင္ျဖစ္ေစ၊ ထုံးစံအတိုင္း အစမ္း ပစ္ၾကည့္လွ်င္ စက္အေျမွာက္သည္ စက္အေျမွာက္ မဟုတ္ေတာ့ ဒိုင္း ကနဲ တခ်က္တည္းသာျမည္၍ ရပ္သြားေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ “ရန္သူ ေဟ့” ဟု အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းထိုးျပီး ပစ္သည့္အခါမ်ားတြင္မူ တိုက္ပြဲအတြင္း အျခား အေျမွာက္မ်ားသာ ပ်က္သြားမည္၊ လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္ကေတာ့ ရန္သူ႕ေနရာကို တည့္တည့္မွန္မွန္ အခ်က္က်က် ပစ္လ်က္ရွိေပမည္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ေတာ့ေခ်။

ဤအျဖစ္၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ ယုံလိုကယုံႏိုင္ပါသည္။ လက္ခံလိုက လက္ခံႏိုင္ပါသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုေတာ့ တင္ျပလိုပါ၏။ တႀကိမ္က ႏိုင္ငံေတာ္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသို႕ လွည့္လည္လာစဥ္ ဘိုကေလးျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ခဲ့သည္။ စဗန္းကေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၏ သေဘၤာအား ေစာင့္ေရွာက္ရင္းပါလာခဲ့သည္။ စဗန္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားအား ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးရင္း အတူပါလာသူ ဒိဗၺစကၡဳဆရာေက်ာ္အား ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္က စဗန္းကို အကာအကြယ္ေပးရန္ ၾကည့္ရွဳေစခိုင္းခဲ့သည္။ အတိတ္ကို မသိေသာ ဆရာေက်ာ္က စဗန္းအား ၾကည့္လွ်က္ သေဘၤာဦး တြင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကျပားတဦးရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ၄င္းကျပားသည္ သေဘၤာအား ေစာင့္ေရွာက္လွ်က္ ရွိေၾကာင္း ဆက္လက္၍ မိန္႕ျမြက္ေတာ့သည္။

ရဲေဘာ္တိုင္းပင္ ယခင္ဦးစီးမွဴး လက္ထက္က လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္စက္အေျမွာက္ က်ည္ကာကို ရန္သူ၏ ၂-ေပါင္ဒါ အေျမာက္ဆံ ထိစဥ္က က်ဆုံး သြားရရွာေသာ ရဲေဘာ္ “သူရ” ဖီး (လ္) အား သတိရၾကသည္။

လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္ အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ အိမ္မဲ၌ ျဖစ္ပ်က္သည့္ အျဖစ္တရပ္ကို ေရးရမည္ ျဖစ္သည္။ အိမ္မဲျမိဳ႕ကို ရန္သူ႕လက္မွ အခက္အခဲမ်ားစြာႏွင့္ ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ျပီးေနာက္ ညစဥ္ညစဥ္ ရန္သူ႕ ေအာ္လီကြန္သည္ တိုက္ေရယဥ္မ်ားႏွင့္ ျမိဳ႕တြင္းသို႕ အေ၀းမွ တခ်က္ေကာင္း ပစ္ပစ္ေျပးေလ့ရွိသည္။ တညတြင္ ေခ်ာက္လွန္႕ေသာ သေဘာႏွင့္ လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္ကို ပစ္ခတ္ေစရာ နံနက္တြင္ ရန္သူ ၂-ေယာက္အား ထိမွန္ေၾကာင္းႏွင့္ ၄င္းတို႕ က်န္ရစ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား သယ္၍ယူလာေသာ အရပ္သားမ်ားက ေျပာျပသျဖင့္ အံ့အားသင့္ၾကရသည္။

မိန္းမလွကၽြန္း

မိန္းမကၽြန္းဆိုလွ်င္ ေလွသမားတိုင္းလန္႕ၾကသည္။ သတိထားၾကသည္။ စဗန္းကေတာ့ ဘာမွန္းမသိခဲ့သျဖင့္ အျဖစ္ဆန္းမ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တဆင့္စကားၾကားၾကရသည္။ တႀကိမ္က စဗန္းသည္ ေရြးေကာက္ပြဲ တာ၀န္မ်ားကို ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္တြင္ မိန္းမကၽြန္းအနီး စက္ဆန္းမွ မဲပုံးမ်ားတင္၍လာေသာ ဘီ-အမ်ိဳးအစား ဆြဲသေဘၤာ၏ ေနာက္မွ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း လိုက္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန၀င္ခ်ိန္ မိုးကလည္းေအးသျဖင့္ 'ဘီ' ဆြဲသေဘၤာပဲ့တြင္ ထြန္းထားသည့္မီးကို ၾကည့္ရင္း ႏွစ္နာရီ ခရီးသာရွိေသာ ဘိုကေလးျမိဳ႕သို႕ ေရွ႕ရွဳလ်က္ ခုတ္ေမာင္းေတာ့သည္။ ညေနဖက္က ခ်က္ထားေသာ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ထမင္းကို စားသူကစား၊ မိုးေအးသျဖင့္ အေအးဓါတ္မွ ကာကြယ္ရန္ ထုတ္ေပးထားေသာ (ရမ္) အရက္ကို ေသာက္သူမ်ားကလည္းေသာက္၊ မိုးေအးသျဖင့္ အေဆြးဓါတ္ကုိ မယ္ဒလင္တီးရင္း ေျဖေနသူမ်ားကလည္းေျဖလ်က္ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရွဳပ္ေနၾကသလို၊ အရာရွိမ်ားမွာလည္း ဦးပိုင္းတြင္ တာ၀န္ အသီးသီး ထမ္းေဆာင္လ်က္ ရွိၾကေပသည္။ စစ္သားေတြမို႕လည္း စားခ်င္သလိုစား၊ ေသာက္ခ်င္သလိုေသာက္၊ တီးခ်င္သလိုတီး၊ ေပ်ာ္ခ်င္သလိုေပ်ာ္၊ ေျပာခ်င္သလိုေျပာ၊ ဘယ္သူမွ သတိမွလည္းမရ၊ ၾကားဖူးနား၀ရွိသူမ်ာူလည္းမပါ။ ယုံသူလည္းရွိ၊ မယုံသူလည္းရွိ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားေနေသာ 'ဘီ' ဆြဲသေဘၤာ၏ မီးေရာင္ႏွင့္ ေ၀း၍ေ၀း၍ သြားေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္စရာမရွိ၊ စဗန္းသည္ ဤလမ္းကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ စုန္ဆန္ဖူးသည္။ ျမစ္ခြဲလည္းမရွိ၊ တေန႕တလံ ပုဂံဘယ္မွ မေျပးႏိုင္သကဲ့သို႕ ဘိုကေလးျမိဳ႕လည္း ေျပးမလြတ္ႏိုင္။

သို႕ေသာ္လည္း ဘိုကေလးျမိဳ႕ ေျပး၍ပင္သြားျပီေလာ၊ ည ၈-နာရီတြင္လည္း မေရာက္၊ ၁၀-နာရီတြင္လည္း မီးေရာင္မေတြ႕၊ သန္းေခါင္သို႕ပင္ ေရာက္ေခ်ျပီ။ စဗန္း၏ ဦးပိုင္းကေတာ့ ေရကိုေဖါက္ထြင္းလ်က္ သြားေနဆဲပင္၊ အရာရွိမ်ား အခက္ေတြ႕လာသည္။ ထူးဆန္းေသာ ေသာင္တင္ေနေရာ့သလားဟု ေတြးေတာလာရေတာ့သည္။ စဗန္း ကေတာ့ မွန္မွန္ပင္ ခုတ္ေမာင္းေနဆဲ။ မေျဖႏိုင္ေသာ ျပႆနာျဖစ္သျဖင့္ ထိုညေမွာင္ထဲတြင္ပင္ ေက်ာက္ဆူးခ်၍ အသီးသီးတာ၀န္ေပးလွ်က္ ရပ္နားေတာ့သည္။ နံနက္လင္းမွ ထသြားရန္စီစဥ္ၾကရ၏။

အာရုဏ္တက္ေပျပီ၊ တကၽြိကၽြိႏွင့္ သမၺာန္မ်ားပင္လာၾကေပျပီ။ အခ်ိဳ႕ေဈးသို႕အေရာင္းအ၀ယ္သြားၾကမည္၊ အခ်ိဳ႕ ထင္းခုတ္ရန္ စုန္ဆင္းလာၾကသည္။ သေဘၤာထြက္ရန္ အခ်က္ေပးစဥ္၊ ဦးစီးမွဴး၏အမိန္႕ႏွင့္ သမၺာန္တစင္းအား “ဘယ္သြားမွာလဲ”ဟု ေအာ္ေမးလိုက္ၾကသည္။ အေျဖကေတာ့ မထူးလွ။ “စက္ဆန္းကိုတဲ့” အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ ရဲေဘာ္ကဆက္၍ “စက္ဆန္းက ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးသလဲ”ဟု ဆက္ေမးလိုက္သည္။
အေျဖကိုၾကားရေသာ အရာရွိႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားသည္ တဦးမ်က္ႏွာတဦးၾကည့္ရေတာ့သည္။
“ဟိုေရွ႕ကဟာ - စက္ဆန္း ဘဲတဲ့ -” သြားပါမ်ားေသာ္လည္း ခရီးမေရာက္ခဲ့။

ေသြးမွတ္တမ္း

လြတ္လပ္ေရးကို ေသြးႏွင့္ရင္းခဲ့ရသည္။ လြတ္လပ္ေရးရျပန္ေတာ့ တည္ျမဲေရးကို ေသြးႏွင့္ပင္ရင္းေနရသည္။ ေသြးႏွင့္ေလာင္းလွ်က္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ဗိမာန္ၾကီး မျပိဳလဲရန္အတြက္ စဗန္း၏ ဘက္ေတာ္သားမ်ားသည္ ေသြးႏွင့္ေလာင္း၍ ျပည္တြင္းအညစ္အေၾကးမ်ားကို ေဆးခဲ့သည္။ အသက္ေပး၍ ဗိမာန္ၾကီးအား ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ေစခဲ့သည္။

တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) တြင္းရွိ ျမစ္ေရယဥ္၊ တိုက္ေရယဥ္ အားလုံးထဲတြင္ စဗန္းေလာက္ အသက္မေပးခဲ့ရ။ တာ၀န္မ်ားကိုလည္း သူမ်ားထက္ ထမ္းရြက္ခဲ့ရသည္။ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ဆုံးရွံဳးခဲ့ရသည္။ စဗန္း၏ မွတ္တမ္းမွာ အမွန္ေတာ့ ေသြးမွတ္တမ္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ေသြးႏွင့္ေဆးပစ္လိုက္ရေသာ္လည္း ေဆးရက်ိဳးေတာ့ နပ္ပါသည္။ စဗန္းေလာက္ “သူရ” ႏွင့္ “သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္း၀င္” ဘြဲ႕တံဆိပ္မ်ား ခ်ီးျမွင့္ခံရသည့္ ေရယဥ္ မရွိခဲ့ပါ။ အမွန္ေတာ့ စဗန္း သို႕မဟုတ္ ငမိုးရိပ္ ကိုပင္ တပ္ရင္းလိုက္ ဘြဲ႕ခ်ီးျမွင့္သကဲ့သို႕ “သီဟသူရစဗန္း” ဟုပင္ ေပးသင့္ေပသည္။

စဗန္း ကယ္တင္ခဲ့ေသာ ရြာ၊ ျမိဳ႕နယ္မ်ားကား မ်ားလွေတာ့သည္။ ရြာသိမ္းတိုက္ပြဲ၊ ျမိဳ႕သိမ္းတိုက္ပြဲ၊ နယ္သိမ္း တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ စဗန္းက ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ရန္သူနယ္ေျမျဖတ္၍ ေရေၾကာင္းလမ္းသစ္ဖြင့္လွ်င္လည္း စဗန္းကပင္ ေရွ႕မွ သြားခဲ့သည္။ ရန္သူ႕အင္အား အၾကီးဆုံးျမိဳ႕နယ္ကို အကဲစမ္းလွ်င္လည္း စဗန္းသာ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ေရွ႕မွ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ခဲ့လည္း ရန္သူ႕ပစ္ကြင္းကို ဦးစြာသက္ဆင္းရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ စဗန္း အဖို႕ရာမွာေတာ့ မီးေလာင္ထားေသာ ရြာမ်ား၊ ဘုရားပ်က္မ်ား၊ ေက်ာင္းပ်က္မ်ားႏွင့္ ရန္သူ၏ ရက္စက္ယုတ္မာမွဳမ်ားကို အရင္ဆုံး ေတြ႕ရသည္၊ ၾကားရသည္၊ ျမင္ရသည္၊ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရသည္။

တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွပင္ စဗန္းချမာ ရန္သူသိမ္းထားေသာ သေဘၤာမ်ားကို အခြင့္ရတိုင္း ျပန္၍ဆြဲခဲ့ရသည္။ သေဘၤာငယ္မ်ားကို ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္၍ တြဲခဲ့ရလွ်င္ေတာ့ ေတာ္ပါေသး၏။ ဆင္ကိုဆိတ္တြဲရသည့္အခ်ိန္တြင္ ရန္သူ႕နယ္ေျမ တေလွ်ာက္ လွိမ့္ခံ၍ ေရေၾကာင္းရွာရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ စဗန္းချမာ ကံကိုသာ တ, ေနရေပသည္။

တဘက္က ရန္သူမ်ား ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း၍ မရေသာ သေဘၤာၾကီးအား တအိအိတြဲလာစဥ္ ရန္သူမ်ားက ၂-ဘက္ညွပ္၍ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည့္အခါမ်ား၊ ေရျမွဳပ္ဗုံးမ်ားကို ေဖါက္သည့္အခါမ်ား၊ ေျမာတိုင္မ်ား ေထာင္ထားသည့္ အခါမ်ားတြင္ေတာ့ အသက္ရွဳၾကပ္လွသည္။

ဒီလိုအခက္အခဲမ်ိဳးမ်ားေလေလ၊ စဗန္း၏ အျပဳအမူ၊ အသြားအလာကေတာ့ လိမၼာေလေလ၊ က်ည္ဆံကြင္း၍ ေဘးကင္းေလေလပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ေဘးကင္းသည္ဟု ေျပာရျငားလည္း တိုက္ပြဲတိုင္းတြင္ေတာ့ ေဘးမကင္းခဲ့ပါ။ တဘက္ႏွင့္တဘက္ အေသ အေပ်ာက္မရွိဟု မည္သည့္စစ္ပြဲမွ မွတ္တမ္းမတင္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ စဗန္းတြင္လည္း အထက္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အသက္ေတြေတာ့ ေပးခဲ့ရပါသည္။

ေပးခဲ့ရသည့္ အသက္ေတြထဲတြင္ ပုသိမ္နယ္ သလပ္ခြာရြာသိမ္းတိုက္ပြဲကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာႏွင့္ ေသြးမွတ္တမ္း တင္ထိုက္ေပသည္။ သလပ္ခြာရြာမွာ ပုသိမ္ျမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္တြင္ တည္ရွိသည့္ ေရေၾကာင္းျဖင့္ သေဘၤာႏွင့္သြားလွ်င္ ပုသိမ္ျမစ္ကို ၂၀-မိုင္ခန္႕ စုန္ဆင္း၍ သံတြဲျမစ္ကို မိုင္ ၂၀-ေက်ာ္ခန္႕ ဆန္တက္မွေရာက္သည္။ ေခ်ာင္းက်ဥ္းသည္၊ ေရတိမ္သည္၊ အေကြ႕အေကာက္မ်ားသည္။ ေဘးတဘက္တခ်က္မွ ေတာင္မ်ား ေတာမ်ားသည္ ရန္သူအား အကာ အကြယ္ ေကာင္းစြာေပးႏိုင္သည္။ ေရေၾကာင္း မိုင္ ၄၀-ေက်ာ္ခန္႕ ေ၀းေသာ္လည္း ကုန္းလမ္း သို႕မဟုတ္ ေျမာင္းငယ္မ်ားမွ သြားလာလွ်င္ေတာ့ ပုသိမ္ႏွင့္ ၈-မိုင္ခန္႕သာရွိသည္။ ပုသိမ္၏ ေျမာက္ဖက္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းႀကီးသို႕လည္း အလြယ္ တကူသြားႏိုင္သည္။

ကရင္သူပုန္မ်ားကေတာ့ သလပ္ခြာရြာကို ဌာနခ်ဳပ္လုပ္ထားခဲ့သည္။ လက္နက္မ်ိဳးစုံႏွင့္ ခုခံရန္ အသင့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ ပုသိမ္ တဖက္ကမ္းအား လာေရာက္ ဒုကၡေပးေလ့ရွိသည္။ ေက်ာက္ေခ်ာင္းႀကီး မွတဆင့္ ပုသိမ္ျမစ္ကို ျဖတ္ကူး၍ ပုသိမ္နယ္ အေရွ႕ဖက္သို႕ ၀င္ႏုိင္သည္။ သလပ္ခြာရြာမွာ ရန္သူတို႕ ေသာ့ခ်က္ေနရာျဖစ္သည္။

၁၉၅၄ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႕၏ နံနက္ အာရုဏ္မတက္မွီ အခ်ိန္ေလးမွစခဲ့သည္။ တပ္မဟာ (၈) တပ္မင္း ကိုယ္တိုင္ဦးစီးလွ်က္ “ေအာင္” သေဘၤာတပ္စုၾကီးသည္ ပုသိမ္ျမစ္ကို စုန္ဆင္းခဲ့ျပီးေနာက္ သံတြဲျမစ္ကို ဆန္တက္ လွ်က္ရွိသည္။ ေရွ႕ဆုံးမွ စဗန္း၊ စဗန္း၏ပဲ့တြင္ တိုက္ေရယဥ္ “၁၀၆” ဒီေနာက္ေတာ့ တပ္မင္းႏွင့္တကြ တပ္ေပါင္းစုံကို တင္ေဆာင္လာသည့္ ျမစ္ေရယဥ္ ေရႊေညာင္၊ ဆင္ျဖဴ၊ ဇက္အမ်ိဳးအစား သေဘၤာႏွင့္ အျခားေရယဥ္မ်ား ေနာက္ပိုင္း အကာအကြယ္ကို တိုက္ေရယဥ္ “၁၀၇” က တာ၀န္ယူလ်က္ တအိအိႏွင့္ ခ်ီတက္လ်က္ရွိစဥ္ … … …

ကမ္းေဘးတဘက္တခ်က္မွ သာယာလွေသာ ငွက္သံကေလးေတြကလည္း တၾကဴၾကဴ သီဆိုလ်က္ ၾကိဳလင့္သည္။ နံနက္ပိုင္း ေလႏုေအးေလးကလည္း မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႕ ပက္ဖ်န္းလ်က္ရွိသည္။ ေႏြ၏ ေနေရာင္ျခည္ ကေတာ့ တစတစ အစြမ္းျပခ်င္ေနေပျပီ။
အရာရွိႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွာေတာ့ တိုက္ပြဲတပြဲ ၀င္ရေတာ့မည္မို႕ တျပံဳးျပံဳး၊ စဗန္းႏွင့္အတူ ဆိုးခဲ့ဖူးသည္။ ေကာင္းခဲ့ဖူးသည္။ ေသာင္တင္ခဲ့ဖူးသည္။ သေဘၤာခ်င္းတိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ အခ်က္ေကာင္း ၀င္တြယ္သည္ကိုလည္း အမိခံရဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စဗန္းကခ်ည္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ဘာမွ မစိုးရိမ္ၾက။ သတိေတာ့ထားေနၾကသည္။

သလပ္ခြာရြာႏွင့္ နီး၍နီး၍လာေလျပီ။ ကမ္းေဘးတဘက္တခ်က္ရွိ ကရင္သူပုန္မ်ား၏ ကတုတ္မ်ား၊ ကင္းတဲမ်ားကား စဗန္း၏ စက္အေျမာက္ေအာက္တြင္ ေပ်ာက္၍ေပ်ာက္၍ သြားေလျပီ။ စဗန္းက အလံေတာ္ တ၀င့္၀င့္ႏွင့္ တဆင့္ဆင့္တက္ေနသည္။ စဗန္း၏ ဦးစီးမွဴး ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္ (T. Sett) က ပဲ့ကိုင္ခန္းမ၏ ၀ဲဖက္၊ ဒု- ဦးစီးမွဴး ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္က ယာဘက္တြင္ ထိုင္လ်က္ ရန္သူအား အကဲခပ္ေနၾကသည္။ ရဲေဘာ္ခင္လတ္ကလည္း ပဲ့ကို ေခ်ာင္းအလိုက္ မွန္မွန္ထိမ္းလွ်က္ရွိေနသည္။ တပ္ၾကပ္ၾကီးစိုးျမင့္ ကလည္း စက္ထိန္း အခ်က္ျပကရိယာ တာ၀န္ကို ယူလ်က္ရွိေနသည္။

အျမဲတန္းေပ်ာ္ရႊင္စြာေနေလ့ရွိသူ ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္မွာလည္း ေလတခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ပင္ ဤတိုက္ပြဲျပီးက ခြင့္ယူ၍ အနားယူရင္း ဇနီး၊ သားသမီးမ်ားတို႕ႏွင့္ အတူေနရမည့္အေရးကို ေတြးလ်က္ရွိေနသလို၊ ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္ ချမာမွာလည္း က်န္ရစ္သူ အဖြားအို၏ အေၾကာင္းကိုေတြးေတာလ်က္ရွိေနၾကဟန္တူေပသည္။ ရန္သူ႕နယ္ေျမ ျဖစ္သျဖင့္ စကား မေျပာၾကဘဲ ေနၾကရသည္မို႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက မင္းမူေနေပသည္။

တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ခ်ီေနသည့္ သေဘၤာတပ္စုၾကီးသည္ လေရာင္ရြာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေပျပီ။ ေနာက္ပိုင္း အကာအကြယ္ “၁၀၇” သည္လည္း ေရတြင္းေခ်ာင္းသို႕ ေရာက္ေခ်ျပီ။

ထိုစဥ္ - အကြက္ေစာင့္ေနေသာ ရန္သူသို႕သည္ တခ်ိန္တည္းပင္ တိုက္ခိုက္လိုက္ေတာ့သည္။ “၁၀၇” အား ေရတြင္းေခ်ာင္းမွ၄င္း၊ စဗန္းအား လေရာင္ရြာ အနီးေတာင္ကုန္းမွ၄င္း … … …

“၀ံုး” … … ဟူေသာ ဘဇူကာအသံသည္ မီးခိုးတန္းၾကီးႏွင့္ စဗန္းဦးခန္းအား ထိမွန္ေတာ့သည္။ ရန္သူကား ကံေကာင္းေလစြ။ ခဲတလုံးႏွင့္ပင္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္အား ဒီတခ်ိန္ေတာ့ ထိရရွာျပီ။ ၀ဲဘက္ က်ည္ကာတိုင္ကို ထိလ်က္၊ ယာဘက္သို႕ ဘဇူကာက်ည္ဆံ ထိမွန္ေပါက္ကြဲသျဖင့္ ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္အား က်ည္စမ်ားမွန္လ်က္ ထိုင္ခုံမွက်ေစသည္။ ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္ ကေတာ့ ၀မ္းဗိုက္ကို ထြင္းေဖါက္သြားျခင္းခံရသျဖင့္ ေနရာတြင္ပင္ တိုင္းျပည္အတြက္၄င္း၊ သူ ေစာင့္ေရွာက္ေနရေသာ အဖြားအိုအား၄င္း ပစ္ခဲ့ခါ အသက္ကို လွဴသြားရရွာေလသည္။

ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္ ကေတာ့ ၁၀-မိနစ္ခန္႕ စကားေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း အသက္မွန္မွန္ရွဴလ်က္ရွိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စစ္သားတို႕၏ သြားရာ ဗိမာန္သို႕ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တမ္းတမ္း ေလွ်ာက္သြားရွာသည္။
ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္ သို႕မဟုတ္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေခၚခဲ့ၾကသည့္ ၀-ဆက္ ကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ၀-သေလာက္ ေပါ့ပါးသြက္လက္သည္။ သတၱိရွိသည္။ သူဦးစီးသည့္ သေဘၤာမ်ားမွာ မၾကာမၾကာ ရန္သူ႕လက္နက္ၾကီးမ်ား ထိခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ မျဖံဳ၊ မေၾကာက္။

ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္မွာလည္း ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ေပမင့္ ရိုေသကိုင္းရွိဳင္းတတ္သည္။ ရုပ္ရည္ႏုနယ္ေပမင့္သတၱိရွိသည္။ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ မိဘမဲ့ရွာသျဖင့္ တဦးတည္းေသာ သူ၏ အဖြားအိုအား လုပ္ေကၽြးရင္း တိုင္းျပည့္တာ၀န္ကို ထမ္းေနရွာသူ ျဖစ္သည္။

သလပ္ခြာရြာကိုကား ေအာင္တပ္မေတာ္ၾကီးမွ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘဇူကာႏွစ္လက္ ႏွင့္ အျခား လက္နက္မ်ား ကိုသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ရန္သူမ်ား အက်အဆုံးမ်ားသည့္အျပင္ လက္ရ သုံ႕ပန္းမ်ားစြာမိခဲ့သည္။ စဗန္းကေတာ့ အရာရွိ ႏွစ္ဦးစေတးခံလိုက္ရသျဖင့္ တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) ရာဇ၀င္တြင္ ပဌမဆုံးၾကိမ္ အထိနာျခင္းျဖစ္ရေပသည္။ ေသြးႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရေပသည္။

စဗန္းကေတာ့ အမည္ဆန္းသေလာက္ အျဖစ္လဲဆန္းခဲ့သည္။ ရန္သူႏွိပ္ကြပ္ရာတြင္လည္း ၾကမ္းခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္မွဳေတြလည္း လွ်မ္းခဲ့ေပသတည္း။

(တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) မွ က်ဆုံးခဲ့ရရွာေသာ အရာရွိ ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားအား အေလးျပဳလ်က္ … … …)

စဗန္း၏ဦးစီးမွဴးတဦး တင္ျပပါသည္။

Credit- ကုိလူေခ်ာ

စစ္ဝတ္စံုမ်ား ဆိုင္ရာ မိမိတို႔အျမင္မ်ား အပိုင္း-၃

ကိုunknown ရဲ႕ ေဆြးေႏြးထားမႈေလးကို ဒီမွာျပန္ျပီးေကာ္ပီလိုက္တာပါ.. Mg ေျပာသလို တပ္မေတာ္ၾကီးအတြက္ျပဳျပင္စရာေတြ
ထုိင္ေျပာေနရင္ ကုန္မွာေတာင္ မဟုတ္ဖူးဆိုေပမယ့္ ေျပာထားတာေလးေတြကို စာေလးနဲ႔ မွတ္တမး္တင္လိုက္ေတာ့ ဖတ္ရတဲ႔လူအေနနဲ႔
မိမိမွာျပင္ဆင္ခြင့္ေတြရွိလာရင္ ဒီလိုအခ်က္ေတြ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျပီး ျပဳျပင္သင့္တာေတြကို ျပဳျပင္သြားနိုင္တာေပါ့..

unknown:
ခ်ည္သားနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ Equipment ေတြအစား ႏိုင္လြန္နဲ႕ခ်ဳပ္တဲ့ Equipment ဆိုရင္ ေပါ့လဲေပါ့ပါးပါတယ္..
ေရစိုရင္လဲ ခ်ည္ေလာက္ မေလးဘူးဗ် ထိုင္းကတင္သြင္းတဲ့ အေမရိကန္ kit ေတြဆိုရင္ သိသာပါတယ္... စံုလဲ စံုလင္တယ္...
အပိုေတြ တပ္လို႕ရေအာင္လဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေပးထားတယ္ဗ်... ဒါကို အတုခိုးသင့္တယ္
ရွ႕တန္းထြက္တာေတာင္ တပ္စိတ္တစိတ္မွာ ဓာတ္မီး ၂ လက္ေလာက္ပဲ ပါေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ... ဒါေတြက မျဖစ္သင့္ဘူးေလဗ်ာ...
Equipment မွာ ဘယ္လိုတပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိတာလဲပါတယ္ တပ္စရာေနရာ မလုပ္တတ္တဲ့အတြက္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ၊ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲ
ထည့္ခဲ့ရမယ့္အတူတူ မတပ္ေတာ့ဘူးကြာဆိုတာေတြလဲ ပါတယ္... တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႕ေတြမွာလဲ ဒါမ်ိဳးကအစ စစ္သည္တိုင္း ပါေအာင္၊ ျပည့္စံုေအာင္ စစ္ေဆး၊
သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳးေတြ... လံႈ႕ေဆာ္မႈေတြ စစ္ေဆးမႈေတြ အားနည္းေနေသးတယ္လို႕ ထင္တယ္ဗ်ာ.
တပ္ထြက္ကာနီး ၂ ရက္ေလာက္အလိုမွာ တပ္ခြဲလိုက္တပ္စုလိုက္ ၾကပ္္ၾကပ္မတ္မတ္ ျပင္ဆင္စစ္ေဆးသင့္တယ္ထင္ပါတယ္...
ဒါေတြက အထက္အရာရွိေတြကိုယ္တိုင္က အျမဲ Active ျဖစ္ေနမွ ရမွာခင္ဗ်.
ေနာက္ ဒီထဲမွာ ေဆြးေႏြးထားတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးစက္ Icon ေတြဆိုရင္လဲ စစ္သည္တိုင္း မကိုင္ႏိုင္ေတာင္မွ တပ္စိတ္ ၁ စိတ္မွာ အဖြဲ႕ ၃ ဖြဲ႕ရွိပါတယ္...
အဲဒီ အဖြဲ႕ ၃ ဖြဲ႕မွာ ၁ လံုးစီေလာက္ရွိရင္ကို အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ.
လမ္းကင္းထြက္ရင္ အဲဒီလို အဖြဲ႕ေလးေတြ ခြဲလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အသံပဲ နားေထာင္ေနရတယ္ဗ်ိဳ႕... စကားေျပာစက္က အရာရွိဆီမွာပဲ ပါတယ္... က်န္တဲ့ အဖြဲ႕ေလးေတြရဲ႕
ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ အၾကပ္ၾကီး၊ အၾကပ္ေတြမွာ မပါၾကဘူး..
တခုခုျဖစ္ၾကၿပီဆိုရင္ လက္နက္ငယ္သံ ေပၚလာမွပဲ ေပၚလာတဲ့ဆီကို အကူလိုက္လို႕ရမယ္... အမွန္က အဲဒီလို အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ကေလးေတြကအစ ျပည့္စံုေနသင့္တာဗ်
ဆက္သြယ္ေရးစက္နဲ႕ ေျပာရာမွာလဲ လံုျခံဳမႈက လိုလာပါတယ္... ဒါကေတာ့ သတိဝီရိယနဲ႕ အျမဲတမ္း လိႈင္းႏႈန္းတခုထဲကိုပဲ မသံုးပဲနဲ႕ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ ေျပာင္းလဲ သံုးစြဲၾကရမွာေပါ့ဗ်ာ



Unknown ရဲ႕ေဆြးေႏြးခ်က္ အဆက္.....
Unknown :
ေနာက္တခုက က်ည္ဆံကိစၥခင္ဗ်... က်ည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထုတ္တယ္... ေရွ႕တန္းထြက္ရင္ ဥပမာ - ကၽြန္ေတာ့္မွာ က်ည္ကဒ္ ၉ ကဒ္ပါသြားတယ္ဗ်ာ..
တကဒ္ကို အေတာင့္ ၃ဝ၊ ၉ ကဒ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၂၇ဝ ... တကယ္တမ္း တုိက္ပြဲျဖစ္ၿပီဆိုရင္ က်ည္ ၂၇ဝ က ဘယ္ေလာက္မွ မခံဘူးဗ်..
ဘယ္သူမွ တိုက္ပြဲမွာ တစ္ေတာင့္ခ်င္းဖြင့္ၿပီး ပစ္တဲ့လူ ရွားပါတယ္... အကုန္လံုးက အတြဲလိုက္ ခလုတ္ပဲ ဖြင့္ၿပီး ပစ္ၾကတာပါ... ဒီေတာ့ က်ည္ ၂၇ဝ ဟာ
စစ္သည္တေယာက္အတြက္ အလြန္ဆံုးခံရင္ ၁ နာရီပဲဗ်ာ.. တိုက္ပြဲအရွိန္အဟုန္ျပင္းရင္... ရန္သူက ပစ္အား၊ လူအင္အားမ်ားရင္ ၁ နာရီေတာင္ မခံပါဘူး...
၁ နာရီဆိုတာ ၾကားထဲမွာ သူဆိုင္းကိုယ္ဆိုင္း ဆိုင္းေနမယ့္အခ်ိန္ေလးေတြကိုပါ ထည့္တြက္ထားလို႕ပါ
မေတာ္လို႕ ကိုယ့္တပ္စုတပ္ဖြဲ႕က အဝိုင္းခံေနရၿပီဆိုပါေတာ့... ရန္သူကလဲ ပစ္အား၊ လူအား မ်ားေနတယ္... စစ္ကူလဲ မလာႏိုင္တဲ့ေနရာ၊ အခ်ိန္သာဆိုရင္ ေနာက္ဆံုး suicide လုပ္ဖို႕ပဲ က်န္တယ္ဗ်ိဳ႕
US Army ကို ၾကည့္ပါ... သူတို႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကလို က်ည္ေပါက္အိတ္ေတြထဲမွာ က်ည္ကဒ္အျပည့္ပါတယ္ဗ်ာ... အဲဒီမွာက ၈ ကဒ္၊ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ေနာက္တဖက္တခ်က္စီက ေဘးလြယ္အိတ္
၂ ဖက္မွာ ၄ ကဒ္စီ... ၈ ကဒ္ပါတယ္ဗ်ာ..စုစုေပါင္း ၁၆ ကဒ္... ေသနတ္မွာ Stand by ရွိေနတာက ၁ ကဒ္... စုစုေပါင္း ၁၇ ကဒ္... က်ည္ေတာင့္ေရ ၅၁ဝ ပါပါတယ္..
ဒီမွာတင္ တပန္းရံႈးေနၿပီဗ်ိဳ႕... ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာက US Army နဲ႕ ျပိဳင္ျဖစ္တဲ့အခါကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး... စစ္သည္တေယာက္ရဲ႕ သယ္ေဆာင္ႏိုင္မႈအား အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္ဆုိတာကို ေျပာခ်င္တာပါ..
အဲဒီလို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္လဲ စစ္သည္ေတြကို Train ေပးတဲ့ေနရာေတြမွာ မလိုအပ္တာေတြကို ေလ်ွာ့... (ဥပမာ Fatigue) ... စစ္တပ္ဆိုတာ ေလ့က်င့္ၿပီးရင္ ေလ့က်င့္ပဲ ျဖစ္ေနရမယ္ဗ်..
စစ္သားတေယာက္ အနားယူတယ္ဆိုတာဟာလဲ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ခႏၶာကိုယ္ကို လန္းဆန္းေအာင္၊ တိုက္ပြဲဝင္ အသင့္နဲ႕ စစ္ေရးသတိ အျမဲထားၿပီး နားေနတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရမယ္..
ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဟိုေဆာင္ပုဒ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ မၾကိဳက္ဘူး..
စစ္တိုက္ရန္၊ စစ္တိုက္ရန္ မရွိက ေလ့က်င့္ရန္၊ စစ္တိုက္ရန္ႏွင့္ ေလ့က်င့္ရန္မရွိက ျပည္သူ႕အက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းလုပ္ရန္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ပါ.. စစ္တိုက္ရန္မရွိတာကို လက္ခံလို႕ရပါတယ္... ေလ့က်င့္ရန္ မရွိက ဆိုတာကေတာ့ဗ်ာ...
စစ္သည္တေယာက္အတြက္ ေလ့က်င့္ၿပီးရင္း ေလ့က်င့္ေနရမယ္ဗ်၊ ေလ့က်င့္၊ နား၊ ေလ့က်င့္၊ နား ဆိုတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနရမယ္..
စစ္သည္တေယာက္ဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ဖို႕ သူ႕မွာ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝေနဖို႕ လိုပါတယ္... စကားစိမ္းစိမ္းနဲ႕ ေျပာရရင္ စစ္တိုက္ျခင္းဟာ သူ႕ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရတယ္.
ဒီ့အတြက္ သူေသကိုယ္ေသ သတ္ႏိုင္ဖို႕၊ တိုက္ႏိုင္ဖို႕ သူ႕မွာ လိုအပ္ေနတာက အရည္အခ်င္း၊ စိတ္ဓာတ္၊ ခြန္အားေလဗ်ာ... အရင္က ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာ စစ္တပ္က တြဲဖက္ တာဝန္ယူထားခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီလို
ျပည္သူ႕အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္း လုပ္ရတယ္ဆိုရင္လဲ အခုက စတင္ေျပာင္းလဲေနၿပီေလဗ်ာ.ဒါကိုလဲ ေျပာင္းလဲ သင့္ၿပီလို႕ထင္ပါတယ္... ႏိုင္ငံ့ရဲ႕ ေဒသအသီးသီးမွာ အေရးေပၚ ေဘးဒုကၡအႏၲရာယ္ေတြ ၾကံဳလာလို႕ သြားေရာက္ ကူညီေပးရတဲ့
ျပည္သူ႕အက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းေတြဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုလိုပါဘူး ... အခုက ရံုးဖြင့္ရက္လဲ ဒီ Fatigue... ရံုးပိတ္ရက္လဲ ဒီ Fatigue ဆိုေတာ့ကာ စစ္သည္ေတြလဲ မိမိေသနတ္ထက္စာရင္ ေပါက္ျပားကို ပိုထိေတြ႕ရတာက မ်ားေနတယ္ဗ်..
ဒါေလးကလဲ ျပဳျပင္ရမယ့္ အခ်က္တခုလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမင္တယ္. ညီအစ္ကိုတို႕လဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦးဗ်ာ... ကိုယ့္တပ္မေတာ္ကို ဒီ့ထက္ပိုၿပီး Strong and Active ျဖစ္လာတာ ျမင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႕ပါ..


whoami?: http://www.thehighroad.org/archive/index.php/t-44129.html
အေပၚကလင့္မွာေလ့လာၾကည့္ပါ.. အဲမွာ သူတို႕ေဆြးေႏြးထားတာ
ပံုမွန္အားျဖင့္ US စစ္သားတစ္ေယာက္က
M-16 or M4 (၅.၅၆ မမ) တစ္လက္ နွင့္ က်ည္အိပ္(၃၀ ေတာင့္)
အပိုက်ည္အိမ္ - ၆ခု.. စုစုေပါင္း က်ည္ ၂၁၀ ေတာင့္ ..
အေတာင့္ ၁၂၀ ဆန္႕ က်ည္ခါးပတ္ (သိုမဟုတ္) က်ည္ဗူး ေနာက္အိပ္မွာ ပါပါတယ္
(အရံက်ည္လို႕ယူဆပါတယ္)

၉မမ ပစၥတို ၁လက္ နဲ႔ က်ည္အိမ္ ၄ ခု (ေသနတ္တြင္တပ္ျပီးသား အပါအ၀င္)
လက္ပစ္ဗံုး ၂ လံုး

တစ္ခ်ိဳ႕ M-60 , M-249 ကိုင္ေဆာင္သူေတြကေတာ့ သူတို႕သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္းသယ္ေဆာင္ၾကပါတယ္
ေအာက္ကလင့္မွာ လည္း အနည္းအက်ဥ္းေလ့လာၾကည့္နိုင္ပါတယ္
http://www.hellasairsoft.com/reviews/Spear_ELCS/index.html

ေအာက္ကလင့္ကေတာ့ က်ည္ကာအက်ီပါ..
http://www.alibaba.com/product-free/114862505/Body_Armour_Ballistic_Solutions_Personal_Protective/showimage.html
က်ည္ကာနဲ႔ ဆက္စပ္လို႕ ေတြးမိတာေလးပါ...
ဟိုးေရွး ျမန္မာဘုရင္ေတြေခတ္တုန္းကလည္း စစ္သားေတြ ခ်ပ္၀တ္အကာအကြယ္မပါပဲ တိုက္ခဲ့ၾကတယ္တဲ႔တူပါတယ္..
အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာစစ္သားေတြ က်ည္ကာေတြဘာေတြ ၀တ္ဖို႕ဆိုတာ ရိုးရာအရ မ၀တ္ၾကတာလားေတာ့မသိဘူး.. :D
ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္မိရင္ သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ. :P
ရုပ္ရွင္ေတြအရဆို က်န္စစ္သားတို႕အေလာင္းမင္းတရားတို႕က ဘာ ခ်ပ္၀တ္မွ မ၀တ္ၾကဘူးထင္တယ္..
အဂၤလိပ္ကားေတြ တရုပ္ကားေတြမွာေတာင္ ရိုးရိုးစစ္သားမေျပာနဲ႔ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ႔ အာခီလိစ္ တို႕လိုေတာင္ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ ကာဗာ အျပည့္နဲ႔ ဓါးခုတ္ၾကတာ..
အင္း... ျမန္မာေတြကိုက သတၱိေကာင္းလြန္းတာလို႕ပဲ ေတြးရေတာ့မွာပဲ :D

စစ္ဝတ္စံုမ်ား ဆိုင္ရာ မိမိတို႔အျမင္မ်ား အပိုင္း-၂

mg said အထက္က ပံုက ခ်ပ္၀တ္ေတြကိုေလ့လာၾကည့္ပါ.. ေလ့က်င့္ရာမွာေတာ့ ပင္ပန္းေလ ေကာင္းေလပါပဲ.. ေခၽြးထြက္မ်ားမွ ေသြးထြက္နည္းမွာကိုး.. ဟုတ္ပါတယ္ ..
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႕အတြက္ကေတာ့.. issue kit ေတြက အဆင္မေျပေလာက္ေတာ့ပါဘူး..
အေျခခံ တိုက္ပြဲ၀င္၀တ္စံုကို ျပင္ဆင္သင့္တဲ႔ေနရာမွာ အဓိကအားျဖင့္
၁။ ေတာစီး
၂။ ေတာေဆာင္း
၃။ issue kit (equipment )လို႕အလြယ္ေခၚတဲ့ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ
အဲဒိ ၃ မ်ိဳးကို အဓိက ျပင္ဆင္သင့္တယ္လို႕ယူဆပါတယ္..
ယူနီေဖာင္းကို မျပင္ရင္ေတာင္မွ အဲဒိ ၃ ခုကို ေတာ့ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္.. ဘာေၾကာင့္လဲ.. က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံက မိုးမ်ားတဲ့နိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္..
အဲဒိ ၃ ခုက မိုးရြာရင္ အဆင္မေျပပါဘူး.. ခ်ည္နဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ issue kit ေတြက ေရစိုရင္ ပိုျပီးေလးလံေစပါတယ္.. ေခ်မႈန္းေရးတစ္ခုကို ေက်ာပိုးအိပ္မပါပဲ
light ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒီလို kit ေတြနဲ႔ ရည္ရွည္မွာ အဆင္မေျပပါဘူး.. ေလးလံတဲ႔အတြက္ ရည္ရွည္တိုက္ပြဲမွာ လူကို ပိုျပီးပင္ပန္းေစသလို
လႈပ္ရွားစစ္ကစားမႈကိုလည္း ေႏွးေကြးေစပါတယ္. ထို႕အတူ ေတာေဆာင္း (jungle hat) ကို ပံုဖ်က္ဖို႕အတြက္ အသံုးျပဳရလြယ္ေပမယ့္ တျခား ကိရိယာေတြ
တပ္ဆင္ဖို႕ အဆင္မေျပလွပါဘူး.. (ဥပမာအားျဖင့္ ေခတ္မီတပ္မေတာ္မ်ားမွာ အသံုးျပဳၾကတဲ႔ night vision, flash guard , etc ) ေနာက္ျပီး အထက္က ေမာင္
နဲ႔ unknown ေျပာသလို ေရစိုရင္ အဆင္မေျပပါဘူး.. ဦးေခါင္းကိုလည္း မလံုျခံဳေစပါဘူး.... ဒီလိုပဲ .. ေတာစီးဖိနပ္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ..
က်ေနာ္တို႕ေတာစီးဖိနပ္ေတြက အိစက္ညက္ေညာမႈရွိသင့္သေလာက္မရွိတဲ႔အတြက္ ရဲေဘာ္ေတြက ေရွ႕တန္းမွာ ညွပ္ဖိနပ္ပဲစီးေနၾကတာကိုေတြ႕ဖူးၾက
မွာ.. ေျမျပင္မွ မျမင္နိုင္တဲ႔ဆူးေညွာင့္ေတြေၾကာင့္ မလိုလားအပ္တဲ႔ ထိခိုက္မႈေတြရွိလာနိုင္တာကို ၾကိဳတင္သတိျပဳၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္.။
ေမာင္ေျပာသလို ေရဒီယို(ဆက္သြယ္ေရးစက္) ကိုယ္စီရွိဖို႕က လတ္တေလာမလိုအပ္ေသးပါဘူး.. တပ္ဆင္ေပးနုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့..
ေနာက္တစ္ခု ျဖည့္စြပ္သင့္တာက .. ဒူးကာ တံေတာင္ကာ မ်ားျဖစ္ပါတယ္.. နိုင္ငံတကာက ေခတ္မီတပ္မေတာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အသံုးျပဳေနၾကပါျပီ
(စကိတ္စီးတဲ႔ လူေတြ၀တ္ၾကတဲ႔ ဒူးကာ တံေတာင္ကာမ်ိဳးပါ).. ၄င္းတို႕ကို စစ္သည္တစ္ဦးခ်င္စီမွာ တပ္ဆင္ေပးထားျခင္းအားျဖင့္ ဥပမာ ရုတ္ခ်ည္း
တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ႔အခါ ဘယ္ေျမျပင္ေပၚကိုမဆို ၀ုန္းကနဲ ပစ္ေမွာက္လိုက္လို႕ရပါတယ္.. ဘယ္ကိစၥမဆို Safety first ဆိုတာကို သတိျပဳရမွာပါပဲ.. မဟုတ္ရင္
ရန္သူ႕က်ည္ဆံမထိရင္ေတာင္မွ ဒူးကြဲ တံေတာင္ကြဲနဲ႔ တိုက္ပြဲက ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ဖို႕ ၅၀% ေသခ်ာပါတယ္.. အထက္မွာေဆြးေႏြးထားၾကသလိုေပါ့
စစ္သည္တစ္ဦးခ်င္းဟာ ယံုၾကည္မႈရွိမွ ရဲရင့္စြာတိုက္ခုိက္နိုင္မွာပါ.. အဲဒိအတြက္ စိတ္ဓါတ္ကိုျမင့္တင္ေပးဖုိ႔လိုပါတယ္.. ဒါေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ Safety
ျဖစ္ေစမယ့္၀တ္စံု ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ ရွိေနျခင္းဟာ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေစေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးနိုင္တဲ့ စည္းရံုးေရးတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္..
သပ္ရပ္ျပီး smart က်က်ရွိတဲ႔၀တ္စံုေၾကာင့္ စစ္သည္ကိုယ္တိုင္အျပင္ သူ႕ကိုၾကည့္မိတဲ႔ အရပ္သားက အစ အထင္ၾကီးစိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚေစမွာအမွန္ပါပဲ..
ဦး၅ တစ္မ်ိဳးလို႕ပဲဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ..
ဆက္လက္ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦးခင္မ်ာ..
ေလစားစြာျဖင့္..

mg said... ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္မွာ သုံးေနတဲ႔ equipment ေတြဟာ ေလးလံပါတယ္။မုိးရြာရင္ ပုိေလးသြားတယ္။ခ်ည္ထည္ေတြနဲ႔လုပ္ထားတာဆုိေတာ႔ ေရကုိစုပ္ယူတဲ႔သေဘာၿဖစ္ေတာ႔ ပုိေလးလံသြားတယ္။မုိးမ်ားတဲ႔ ၿမန္မာနုိင္ငံမွာ ေရကိုစုပ္အားနည္းပါးတဲ႔ အရာေတြနဲ႔အစားထုိးသင္႔တယ္။ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္က equipment ေတြဟာ ခုိင္ခန္႔ပါတယ္။သုိ႔ေသာ ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔ဆုိးက်ိဳး နွုိင္းယွဥ္တဲ႔အခါမွာ အားနည္းခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆုိတာ သုံးသပ္သင္႔တယ္။ဒီသုံးစြဲေနတဲ႔ equipmentေတြဟာ အေတာ္ၾကာၿမင္႔လွပါၿပီ။အၿခားနုိင္ငံေတြ လုပ္သလုိ အကုန္လုိက္လုပ္ဖုိ႔ေၿပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ဘယ္နုိင္ငံ မဆုိ ကုိယ္႔နုိင္ငံရဲ႔ ရာသီဥတု သဘာ၀ အေၿခေနေတြနဲ႔ကုိက္ညီေအာင္ တပ္ဆင္၀တ္ဆင္ထားၾကတာေတြၾကည္႔ပါပဲ။

မုိးမ်ားတဲ႔ၿမန္မာၿပည္မွာ မုိးဒဏ္ကုိကာကြယ္နုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးထားတာ ဘာမွမရွိတဲ႔အတြက္ တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ မုိးတြင္းဆုိရင္ အေတာ္ကုိဆုိး၀ါး ဒုကၡမ်ားလွပါတယ္။တပ္မေတာ္သားေတြ ေရွ႔တန္းနယ္ေၿမေတြမွာ ဖ်ားနာၾကတယ္ဆုိတာ ေပါ႔ဆလို႔မဟုတ္ပါဘူး။စစ္သည္တစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ လုပ္ေပးထားရမယ္႔ ဘက္စုံရာသီအလုိက္ facility ပံ႔ပုိးမွုမရွိတာပါပဲ။

ေနာက္ၿပီး ရာသီဥတုအလုိက္ ဦးထုပ္ေတြကုိ ၀တ္ဆင္ေပးခုိင္းသင္႔တယ္။ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္မွာ နုိင္ငံတကာနည္းတူ ဦးထုပ္ ေလးစုံ အကုန္ရွိပါတယ္။Helmet ခေမာက္
(ဒါက တပ္တုိင္း ရဲေဘာ္တုိင္း ရွိလွတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး ေပါ႔ပါးေခတ္မွီတဲ႔ ဦးထုပ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး)
ေတာေဆာင္း လွ်ာထုိးဦးထုပ္ ဘဲရီ ဦးထုပ္။

၄ မ်ိဳးလုံးရွိေသာ္ၿငားလည္း ေတာေဆာင္းတစ္ခုပဲ ေန႔စဥ္အၿမဲတမ္း ရာသီမေရြး၀တ္ဆင္ၾကတာၿဖစ္လို
႔ က်န္တဲ႔ Helmet ခေမာက္ လွ်ာထုိးဦးထုပ္ ဘဲရီ စတာေတြအားလုံးဟာ
အလကားမသုံးပဲၿဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ စုံလင္မွုမရွိေတာ႔တဲ႔ စစ္သည္ေတြက အမ်ားသားပါပဲ။
လွ်ာထုိးဦးထုပ္ဆုိရင္လည္း မတ္မတ္ရက္ရက္ရွိလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ေပစုပ္စုပ္ ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ဟာေတြပါ။
အေမရိကန္စစ္သည္ေတြ ေဆာင္းေနတဲ႔ လွ်ာထုိးဦးထုပ္ေတြနဲ႔ အရမ္းကြာပါတယ္။
အရင္ ကြန္မန္႔မွာေၿပာခဲ႔သလုိပါပဲ တပ္မေတာ္သားေတြကုိ မတ္မတ္ရက္ရက္ၿဖစ္မွာ စုိးရိမ္ေနသလားေတာင္ ေအာက္ေမ႔ရတယ္။မတ္မတ္ရက္ရက္ၿဖစ္မွာထက္ တပ္မေတာ္က မတ္မတ္ရက္ရက္ၿဖစ္တဲ႔ ဦးထုပ္ေတြကုိ မထုပ္နုိင္တာလားဆုိတာ အဓိကၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။မတ္မတ္ရက္ရက္ၿဖစ္ေစခ်င္လို ႔ စစ္သည္ေတြကုိ အၿမဲတမ္း ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳေတြကုိ စစ္ေဆးၾကတာပဲမဟုတ္လား။သုိ႔ေသာ္ ထုတ္ေပးထားတဲ႔အရာေတြဟာာ ေခတ္လြန္ေဟာင္းႏြမ္းေနလြန္းလုိ႔ ဘယ္လိုမွ မတ္ရက္နုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

အဓိကဆုိလုိခ်င္တာ ေၿပာခ်င္တာက ရာသီဥတုအလုိက္ ဦးထုပ္ေတြကုိ ေဆာင္းေစခုိင္းခ်င္တယ္။မုိးတြင္းမွာ ေတာေဆာင္းဦးထုပ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွအဆင္မေၿပလွဘူး။အဲဒါေလးေတြကုိ ၿပင္နုိင္ရင္ ေကာင္းမယ္။ေႏြရာသီလိုမ်ိဳးဆုိရင္ လွ်ာထုိးဦးထုပ္ နဲ႔ ဘဲရီ ဦးထုပ္ေတြကုိပဲ ေဆာင္းသင္႔တယ္။ေတာေဆာင္းက ရုပ္ဖ်က္တာသင္႔ေတာ္လုိ႔
သုံးတာဆုိေပမယ္႔
ဒီေန႔ေခတ္ၾကီးမွာ ဘာေတြမွ ဖုံးကြယ္ရုပ္ဖ်က္လို႔မရပါဘူး။
ဒဲ႔ကစ္ေနၾကတဲ႔ေခတ္ၾကီးပ ါ။ဘယ္ေနရာ ဘယ္သူ ဘာရွိတယ္ဆုိတာ အကုန္သိတယ္။ေတာေဆာင္းမွ ရုပ္ဖ်က္လုိ႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး က်န္တဲ႔ လွ်ာထုိးဦးထုပ္ ဘဲရီေတြလည္း ရတာပါပဲ။အဓိက ရာသီဥတုအလုိက္ ေဆာင္းခုိင္းေစခ်င္တာပါ။၁၂ ရာသီီပတ္လုံး ေတာေဆာင္းပဲေဆာင္းေနရတာ သဘာ၀မက်လို႔ပါ။

ကုိ Whoami ေၿပာသလုိပါပဲ စစ္သည္တိုင္းအတြက္ ဒူးကာ တံေတာင္ကာ ေလးေတြကုိ တပ္ဆင္ေပးသင္႔တယ္။လူးလိမ္႔လွုပ္ရွားေနတဲ႔ စစ္သည္ေတြအတြက္ အထူးလုိအပ္တဲ႔အရာတစ္ခုပါပဲ။ယေန႔ ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္ စစ္၀တ္စုံဟာ ပါးလႊားၿပီးဘာမွ တပ္ဆင္ေပးထားတာမရွိတဲ႔အတြက္ စစ္သည္ေတြဟာ ေရွ႔တန္းနယ္ေၿမေတြမွာ က်ဥ္ဒဏ္ရာမဟုတ္ပဲ ပြန္းပဲ႔ဒဏ္ရာေတြ ရေနတာေတြမ်ားတာဟာ အခုလို ဒူးကာ တံေတာင္ကာေတြ တပ္ဆင္မထားလုိ႔ပါပဲ။

ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္မွာ အထူးတပ္ဖြဲ႔ေတြေလာက္ပဲ နုိင္ငံတကာေခတ္မွီေအာင္ လုပ္ထားေပမယ္႔ တကယ္႔ တုိက္ခုိက္ေနရတဲ႔ ေၿခလ်င္စစ္သည္ေတြကုိ ေခတ္မွီေအာင္ၿပဳလုပ္မေပးထားတာကေတာ႔ မၿဖစ္သင္႔ပါဘူး။သင္တန္းေတြ သရုပ္ၿပေတြကေတာ႔ မ်ိဳးစုံရွိသလုိ ေၿခလ်င္ေတြမွာ၀တ္ဆင္ရသလုိ မတူညီတဲ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မွုေတြရွိၾကပါတယ္။Equipmentကအစ အေမရိကန္စတုိင္ လုပ္ထားၿပီး သရုပ္ၿပတာေတြေတာ႔ရွိပါတယ္။သုိ႔ေသာ္ အဓိက အသုံးၿပဳေနတဲ႔ ေအာက္ေၿခတပ္ရင္းေတြမွာ မက်င္႔သုံးတာကေတာ႔ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆုိတာ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။