အမည္ဆန္း
“စဗန္း” ႏွင့္ “စေဗး”
အမႊာညီေနာင္အား ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရျပီး မၾကာမီွအခ်ိန္တြင္
ဗမာ့ေရတပ္မေတာ္မွ ျပဳစုခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုညီေနာင္မွာ၊
ျပည္တြင္းသယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးဌာနတြင္ မီးရွဴးသန္႕စင္ဖြားျမင္ခဲ့သည္။
လြတ္လပ္ေရး၏ ရန္ဆူးရန္ေညွာင့္ ျပည္တြင္းေမာင္ေသာင္းက်န္းတို႕အား
ႏွိမ္နင္းရန္ သူရဲေကာင္းမ်ား လိုလာသည့္ အခါတြင္၊ သူတို႕ညီေနာင္အား
ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ “စေဗး” ချမာမွာေတာ့ မသမာသူ အတြင္းရန္ေၾကာင့္
တိုင္းျပည္ အတြက္ အင္ျပည့္အားျပည့္ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္မွီ ေရနစ္၍
ဆုံးရွံဳးရရွာသည္။
အမည္ဆန္းသည့္ “စဗန္း” ကေတာ့
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္းပင္၊ ရန္သူမ်ားအား ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ယခုထက္တိုင္
ႏွိမ္နင္းလ်က္ရွိသည္။ စဗန္း၏ သင္းရနံ႕သည္၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတ၀ိုက္ႏွင့္
ဧရာ၀တီျမစ္တေလ်ာက္တြင္ ဖုံးလႊမ္းခဲ့သည္။ အပ်ိဳ၊ အအို၊ လူငယ္လူႀကီး ခေလးမွစ၍
သာသနာ့ေဘာင္၀င္ ရဟန္းရွင္မ်ားပင္၊ စဗန္းအား ျမင္ဖူးၾကသည္။ စဗန္း
မေရာက္ဖူးေသာ ေဒသမ်ားကမူ ဋီကာခ်ဲ႕၍ထားသည့္ သတင္းစာမ်ားေၾကာင့္ စဗန္း၏
သတင္းကို ဖတ္ရွဴခဲ့ၾကရသည္။ စဗန္း ေရာက္လွ်င္ ျမိဳ႕တိုင္းျမိဳ႕တိုင္းမွ၊
ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား အိပ္ေရး၀ခဲ့သည္။ ကမ္းညႊတ္မွ် ၾကိဳဆိုခဲ့သည္။
အျမဲတန္းေနရန္ ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကသည္။ စဗန္း ထြက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသည္။
စဗန္း ေနလို႕ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေနေန စိတ္ၾကည္စြာ လက္ခံပါသည္ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။
အျမဲေနရန္လည္း ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကသည္။ စဗန္း အလာကို ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီျမိဳ႕
ဒီျမိဳ႕ေတြက ေတာင့္တသေလာက္လဲ စဗန္းက ကူညီခဲ့သည္။ ကယ္တင္ခဲ့သည္။ စိတ္ခ်လက္ခ်
ေနႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ေပသည္။ အမည္ဆန္းသေလာက္ ရန္သူအား ႏွိမ္နင္းရာတြင္
ၾကမ္းခဲ့သည္။ အမည္ဆန္းသေလာက္ အျဖစ္ေတြကလည္း ဆန္းခဲ့ေခ်သည္။
လူထဲကလူ
စဗန္းမွာ
လူထဲကလူမွ်ပင္ျဖစ္သည္။ စစ္၀တ္စုံကို၀တ္လွ်က္ လက္နက္စြဲကိုင္ကာ
တိုင္းျပည္ရန္ကို ႏွိမ္နင္းေနေသာ စစ္သားမ်ားသည္၊ လူထဲကလူဘဲမဟုတ္ပါလား။
စဗန္းချမာလည္း၊ စစ္၀တ္စုံကို၀တ္လွ်က္ လက္နက္စြဲကာ တိုင္းျပည္၏ ရန္ကို
ႏွိမ္နင္းလွ်က္ရွိသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႕အား ခရီးသည္တင္ မီးသေဘၤာဘ၀မွ
“ျမစ္တြင္းတိုက္ေရယဥ္ စဗန္း” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ထားျခင္းခံရေပသည္။ အလ်ား ၁၀၂
ေပ၊ အနံ ၂၄-ေပ၊ ေရစူး-၅ ေပရွိ၏၊ တေနရာမွ တေနရာသို႕ တနာရီ ေရမိုင္-၁၀
မိုင္ႏွဳန္းႏွင့္ သြားလာႏိုင္ရန္ ျမင္းေကာင္ေရ ၁၆၀-အားရွိ ကေရာ့စေလ
အင္ဂ်င္တပ္ထားသည္။ သူေမာ္ၾကြားႏိုင္တာကေတာ့ သူ႕တြင္တပ္ဆင္ေပးထားသည့္
ေအာ္လီကြန္ စက္အေျမာက္မ်ား၊ စက္ေသနတ္မ်ား၊ ေမာ္တာမ်ား ႏွင့္
အျခားလက္နက္မ်ားေၾကာင့္သာလွ်င္ျဖစ္ခဲ့၏။ ၾကြားလည္းၾကြား၊ ေမာ္လည္းေမာ္
ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ သူ႕အားေနသားတက် အသုံးခ်လွ်က္ရွိေသာ အရာရွိ ၃-ဦး ႏွင့္
ရဲေဘာ္ ၃၀-ေက်ာ္တို႕မွာလည္း သင္တန္းႏွင့္ ကိုယ္ေတြ႕ပညာမ်ားမွစ၍၊ သတၱိ၊
ဗ်တၱိ၊ ဉာဏ၊ ကာယဗလတို႕အျပင္ လွ်င္ျမန္ျဖတ္လပ္မွဳ ႏွင့္လည္း ျပည့္စုံလွ်က္
ရွိေသာေၾကာင့္သာ၊ ဤမွ်ၾကြားႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ေမာ္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွစ၍၊ စဗန္းသည္
တာ၀န္ေၾကျပြန္စြာထမ္းရြက္ခဲ့သည္။ တဗိုလ္ဆင္း၍တဗိုလ္သာတက္သည္၊
ရဲေဘာ္ေတြသာေျပာင္းေရႊ႕သြားသည္၊ စဗန္းကေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္
တာ၀န္ကိုေၾကျပြန္စြာ ထမ္းရြက္ခဲ့သည္။ စဗန္းအား တပ္မေတာ္ (ေရတပ္)
မွျပဳစုခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ယခုထိ ဦးစီးမွဴးေပါင္း ၁၇-ေယာက္ ႏွင့္
ဒု-ဦးစီးမွဴးေပါင္း ၁၅-ေယာက္ လဲလွယ္၍တာ၀န္ထမ္းယူခဲ့ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕အရာရွိမ်ားမွာ ယခုအခါ ႏိုင္ငံျခားသို႕ပင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္လွ်က္
ရွိေနျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာ ရာထူးႀကီးမ်ား ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံေနရေပျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာ
တာ၀န္ႀကီးမ်ားကို ေပးအပ္၍ ထမ္းရြက္ေနရေပျပီ။ အခ်ိဳ႕မွာ တိုင္းျပည္အေရးကို
အသက္စြန္႕လွ်က္ ကာကြယ္ခဲ့ၾကေပျပီ။ မည္သူမည္မွ် ရာထူးႀကီးလာလာ
အားလုံးကိုေတာ့ စဗန္းက သင္တန္း ေပးလိုက္ျခင္း ခံရသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေခ်သည္။
ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ထိုနည္းတူစြာပင္ သင္တန္း ေပးခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ား
စည္းရုံးမွဳ၊ စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္ေစမွဳ၊ သတၱိရွိမွဳ အားလုံးသည္၊ စဗန္း၏
သင္တန္းေပးမွဳမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
လူထဲကလူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စဗန္း၏ ေအာင္ျမင္မွဳ သင္တန္းေပးႏိုင္မွဳတို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းတလုံးေတာ့ ပိုခဲ့ေပသည္။
ယုံရဲ႕လား
စဗန္း၏ ေအာင္ျမင္မွဳမ်ားမွာ၊
လြန္ကဲလွေတာ့သည္။ ျမစ္တြင္း တိုက္ေရယဥ္ အားလုံးထဲတြင္၊ စဗန္းက ပို၍
တိုက္ပြဲ အရည္အတြက္မ်ားခဲ့သည္။ စဗန္း၏ ျဖစ္စဥ္တိုက္ပြဲမ်ား
အေၾကာင္းေရးရလွ်င္၊ ထမင္းစား ေရေသာက္ သာမန္ အလုပ္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္သည့္
ဒိုင္ယာရီသဖြယ္ စိတ္၀င္စားဖြယ္မရွိ၊ ပ်င္းရိ၍လာေတာ့မည္သာျဖစ္သည္။
အျဖစ္တရပ္ကို
မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါသည္။ ထိုစဥ္က လူထုက သိမည္မဟုတ္၊ သိသူမ်ားလည္း
ရွိေကာင္းရွိခဲ့ေပမည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုစဥ္အခါက မေျပာသင့္ေပ။ ယုံၾကည္ရန္ပင္
မရွိခဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာင္သက္ဆိုင္ရာမွ ထုတ္ေဖၚေျပာခဲ့သျဖင့္ သိခဲ့ၾကသည္။
အေၾကာင္းရင္း အျဖစ္မွန္ကို သိေသာ္လည္း၊ ထိုထဲတြင္ စဗန္းသာ လူစြမ္းေကာင္း
ျဖစ္သည္ကိုေတာ့ သိသူရွားခဲ့သည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး
ေရာင္စုံေသာင္းက်န္းမွဳမ်ား မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္စဥ္၊ ဘ႑ာေရး အေျခအေန
ၾကပ္တည္းခဲ့သည္။ ေငြမရွိေပမဲ့ ဆန္ေတြတျပည္လုံးတြင္ရွိခဲ့သည္။ ဆန္ေတြကို
၀ယ္ယူမည့္ တိုင္းျပည္ေတြကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ရန္ကုန္ျမစ္တြင္းရွိ ပင္လယ္ကူး
သေဘၤာမ်ားေပၚသို႕ ဆန္ေရာက္လွ်င္ ဘ႑ာေရး ေတာင့္တင္းေတာ့မည္။ အစိုးရတြင္
က်န္ေနေသာ တျပည္လုံးရွိ လခစားမ်ား၏ တလစာေငြကို ဆန္ႏွင့္
ထပ္မံျဖည့္တင္းရမည္။ ေရာင္စုံ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအား ႏွိမ္နင္းရန္
ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ရမည္။ ဒါေပမဲ့ မီးရထားလမ္းက သယ္ရန္မျဖစ္။ ျမစ္လမ္းကလည္း
တြံေတးတူးေျမာင္းပင္ မသုံး၀ံ့။ ဟသၤာတတြင္ေတာ့ ဆန္ေတြေတာင္လိုပုံေနေပသည္။
ဒါေတြမ်ား ရန္ကုန္ေရာက္ခဲ့လွ်င္--။
ဟသၤာတမွ ဆန္အားလုံးကို
သေဘၤာတပ္ၾကီးႏွင့္ သယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသေဘၤာတပ္ၾကီးကို စဗန္းႏွင့္ အျခား
တိုက္ေရယဥ္ငယ္တစင္းက ကာကြယ္လွ်က္၊ ရန္ကုန္ျမစ္အေရာက္ပို႕ခဲ့သည္။
တကဲ့အခ်ိန္တြင္ ဤစဗန္းပင္ ကယ္ခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ စဗန္း ႏွင့္
တိုက္ေရယဥ္မွ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္စီကို စေတးလိုက္ရရွာသည္။
ဟသၤာတမွ ရန္ကုန္အထိ အလပ္မရွိ ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ားၾကားမွ စဗန္းက ခုခံရင္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ျမစ္အေရာက္ပို႕ခဲ့သည္။
ငမိုးရိပ္
တၾကိမ္က ရန္သူက်ည္ဆံေပါက္မ်ား
ဖာေထးရန္၊ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္သည့္စက္မ်ားအား ျပင္ဆင္ရန္ ႏွင့္ စစ္၀တ္စုံ အသစ္
၀တ္ဆင္ရန္၊ စဗန္းသည္ ဒလ သေဘၤာက်ဥ္းသို႕ တက္ခဲ့သည္။ ဒလမွ သံလွ်င္ ႏွင့္
ဒဂုန္ကို ေန႕စဥ္ ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္၊ သံလွ်င္ရာဇ၀င္ကို သတိရလာၾကသည္။ ေရတြင္
မိေခ်ာင္းသည္ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိခဲ့သည္။ မိေခ်ာင္းတို႕တြင္လည္း
လူေယာင္ဖန္ဆင္းႏိုင္ေသာ ငမိုးရိပ္သည္ ဗိုလ္ဆြဲခဲ့ေၾကာင္း ေတြးမိၾကျပန္သည္။
ဒါေၾကာင့္ စဗန္းအား ဆိုင္းမပါဗုံမပါ “ငမိုးရိပ္” ဟု
ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ၾကသည္။ စဗန္း၏ဦးပိုင္း က်ည္ကာသံျပား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္
မာန္ထ၍ ပါးစပ္ျဖဲေနေသာ မိေခ်ာင္းေခါင္းပုံကို ေရးဆြဲေစလိုက္သည္။
စဗန္း သို႕မဟုတ္
ငမိုးရိပ္သည္၊ ယခင္ကထက္ တိုက္ပြဲမ်ားကို ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲလာရေတာ့သည္။
ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားလည္း အစြမ္းကုန္ၾကဲသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ငမိုးရိပ္မွာ
အနားမေနခဲ့ရ၊ ရန္သူ၏ ေခ်ာင္းေျမာင္း ပစ္ခတ္မွဳမ်ားကို ပိုမိုခံလာရသည္။
လက္နက္ၾကီးမ်ား ထိမွန္လာရသည္။ ငမိုးရိပ္သည္ တၾကိမ္က သံလွ်င္ရာဇ၀င္တြင္
ထင္ရွားခဲ့သည္၊ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံး မလက္တိုႏွင့္
အေပါင္းအပါတို႕ ၀ိုင္း၍တိုက္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ယခု ငမိုးရိပ္လည္း
၀ိုင္း၍ခဲျခင္း ခံေနရသည္။ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အသက္ကိုေပးလိုက္ရသည္။
ထို႕ေၾကာင့္လည္း ငမိုးရိပ္ ႏွင့္ မိေခ်ာင္းရုပ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ၾကသည္၊
ေဆးသစ္ႏွင့္ အထပ္ထပ္သုတ္ပစ္လိုက္ၾကရသည္၊ မိေခ်ာင္းရုပ္ကိုပင္ အေဖၚမခံရဲ ဟု
ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေတာ့သည္။
ဒိဗၺစကၡဳဆရာေက်ာ္ ႏွင့္ ရဲေဘာ္ “သူရ” ဖီးလ္
စဗန္း၏ လက္ယာဖက္
ေအာ္လီကြန္စက္အေျမွာက္ အေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္တိုင္း သိၾကသည္။ ရန္သူ မရွိသည့္
အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ၊ စက္အေျမွာက္အား ဆီထည့္ေဆးေၾကာျပီးသည့္ အခါတြင္ျဖစ္ေစ၊
ထုံးစံအတိုင္း အစမ္း ပစ္ၾကည့္လွ်င္ စက္အေျမွာက္သည္ စက္အေျမွာက္ မဟုတ္ေတာ့
ဒိုင္း ကနဲ တခ်က္တည္းသာျမည္၍ ရပ္သြားေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ “ရန္သူ ေဟ့” ဟု
အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းထိုးျပီး ပစ္သည့္အခါမ်ားတြင္မူ တိုက္ပြဲအတြင္း အျခား
အေျမွာက္မ်ားသာ ပ်က္သြားမည္၊ လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္ကေတာ့ ရန္သူ႕ေနရာကို
တည့္တည့္မွန္မွန္ အခ်က္က်က် ပစ္လ်က္ရွိေပမည္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ
မပ်က္ေတာ့ေခ်။
ဤအျဖစ္၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ
ယုံလိုကယုံႏိုင္ပါသည္။ လက္ခံလိုက လက္ခံႏိုင္ပါသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုေတာ့
တင္ျပလိုပါ၏။ တႀကိမ္က ႏိုင္ငံေတာ္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသို႕
လွည့္လည္လာစဥ္ ဘိုကေလးျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ခဲ့သည္။ စဗန္းကေတာ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၏
သေဘၤာအား ေစာင့္ေရွာက္ရင္းပါလာခဲ့သည္။ စဗန္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားအား ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္
ကိုယ္တိုင္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးရင္း အတူပါလာသူ ဒိဗၺစကၡဳဆရာေက်ာ္အား
၀န္ၾကီးခ်ဳပ္က စဗန္းကို အကာအကြယ္ေပးရန္ ၾကည့္ရွဳေစခိုင္းခဲ့သည္။ အတိတ္ကို
မသိေသာ ဆရာေက်ာ္က စဗန္းအား ၾကည့္လွ်က္ သေဘၤာဦး တြင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္
ကျပားတဦးရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ၄င္းကျပားသည္ သေဘၤာအား ေစာင့္ေရွာက္လွ်က္
ရွိေၾကာင္း ဆက္လက္၍ မိန္႕ျမြက္ေတာ့သည္။
ရဲေဘာ္တိုင္းပင္
ယခင္ဦးစီးမွဴး လက္ထက္က လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္စက္အေျမွာက္ က်ည္ကာကို ရန္သူ၏
၂-ေပါင္ဒါ အေျမာက္ဆံ ထိစဥ္က က်ဆုံး သြားရရွာေသာ ရဲေဘာ္ “သူရ” ဖီး (လ္) အား
သတိရၾကသည္။
လက္ယာဖက္ ေအာ္လီကြန္
အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ အိမ္မဲ၌ ျဖစ္ပ်က္သည့္ အျဖစ္တရပ္ကို ေရးရမည္ ျဖစ္သည္။
အိမ္မဲျမိဳ႕ကို ရန္သူ႕လက္မွ အခက္အခဲမ်ားစြာႏွင့္
ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ျပီးေနာက္ ညစဥ္ညစဥ္ ရန္သူ႕ ေအာ္လီကြန္သည္
တိုက္ေရယဥ္မ်ားႏွင့္ ျမိဳ႕တြင္းသို႕ အေ၀းမွ တခ်က္ေကာင္း
ပစ္ပစ္ေျပးေလ့ရွိသည္။ တညတြင္ ေခ်ာက္လွန္႕ေသာ သေဘာႏွင့္ လက္ယာဖက္
ေအာ္လီကြန္ကို ပစ္ခတ္ေစရာ နံနက္တြင္ ရန္သူ ၂-ေယာက္အား ထိမွန္ေၾကာင္းႏွင့္
၄င္းတို႕ က်န္ရစ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား သယ္၍ယူလာေသာ အရပ္သားမ်ားက ေျပာျပသျဖင့္
အံ့အားသင့္ၾကရသည္။
မိန္းမလွကၽြန္း
မိန္းမကၽြန္းဆိုလွ်င္
ေလွသမားတိုင္းလန္႕ၾကသည္။ သတိထားၾကသည္။ စဗန္းကေတာ့ ဘာမွန္းမသိခဲ့သျဖင့္
အျဖစ္ဆန္းမ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တဆင့္စကားၾကားၾကရသည္။ တႀကိမ္က
စဗန္းသည္ ေရြးေကာက္ပြဲ တာ၀န္မ်ားကို ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္တြင္
မိန္းမကၽြန္းအနီး စက္ဆန္းမွ မဲပုံးမ်ားတင္၍လာေသာ ဘီ-အမ်ိဳးအစား ဆြဲသေဘၤာ၏
ေနာက္မွ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း လိုက္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန၀င္ခ်ိန္
မိုးကလည္းေအးသျဖင့္ 'ဘီ' ဆြဲသေဘၤာပဲ့တြင္ ထြန္းထားသည့္မီးကို ၾကည့္ရင္း
ႏွစ္နာရီ ခရီးသာရွိေသာ ဘိုကေလးျမိဳ႕သို႕ ေရွ႕ရွဳလ်က္ ခုတ္ေမာင္းေတာ့သည္။
ညေနဖက္က ခ်က္ထားေသာ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ထမင္းကို စားသူကစား၊ မိုးေအးသျဖင့္
အေအးဓါတ္မွ ကာကြယ္ရန္ ထုတ္ေပးထားေသာ (ရမ္) အရက္ကို ေသာက္သူမ်ားကလည္းေသာက္၊
မိုးေအးသျဖင့္ အေဆြးဓါတ္ကုိ မယ္ဒလင္တီးရင္း ေျဖေနသူမ်ားကလည္းေျဖလ်က္
ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရွဳပ္ေနၾကသလို၊ အရာရွိမ်ားမွာလည္း ဦးပိုင္းတြင္
တာ၀န္ အသီးသီး ထမ္းေဆာင္လ်က္ ရွိၾကေပသည္။ စစ္သားေတြမို႕လည္း
စားခ်င္သလိုစား၊ ေသာက္ခ်င္သလိုေသာက္၊ တီးခ်င္သလိုတီး၊ ေပ်ာ္ခ်င္သလိုေပ်ာ္၊
ေျပာခ်င္သလိုေျပာ၊ ဘယ္သူမွ သတိမွလည္းမရ၊ ၾကားဖူးနား၀ရွိသူမ်ာူလည္းမပါ။
ယုံသူလည္းရွိ၊ မယုံသူလည္းရွိ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္း
ေမွာင္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားေနေသာ 'ဘီ' ဆြဲသေဘၤာ၏
မီးေရာင္ႏွင့္ ေ၀း၍ေ၀း၍ သြားေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္စရာမရွိ၊ စဗန္းသည္
ဤလမ္းကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ စုန္ဆန္ဖူးသည္။ ျမစ္ခြဲလည္းမရွိ၊ တေန႕တလံ
ပုဂံဘယ္မွ မေျပးႏိုင္သကဲ့သို႕ ဘိုကေလးျမိဳ႕လည္း ေျပးမလြတ္ႏိုင္။
သို႕ေသာ္လည္း ဘိုကေလးျမိဳ႕
ေျပး၍ပင္သြားျပီေလာ၊ ည ၈-နာရီတြင္လည္း မေရာက္၊ ၁၀-နာရီတြင္လည္း
မီးေရာင္မေတြ႕၊ သန္းေခါင္သို႕ပင္ ေရာက္ေခ်ျပီ။ စဗန္း၏ ဦးပိုင္းကေတာ့
ေရကိုေဖါက္ထြင္းလ်က္ သြားေနဆဲပင္၊ အရာရွိမ်ား အခက္ေတြ႕လာသည္။ ထူးဆန္းေသာ
ေသာင္တင္ေနေရာ့သလားဟု ေတြးေတာလာရေတာ့သည္။ စဗန္း ကေတာ့ မွန္မွန္ပင္
ခုတ္ေမာင္းေနဆဲ။ မေျဖႏိုင္ေသာ ျပႆနာျဖစ္သျဖင့္ ထိုညေမွာင္ထဲတြင္ပင္
ေက်ာက္ဆူးခ်၍ အသီးသီးတာ၀န္ေပးလွ်က္ ရပ္နားေတာ့သည္။ နံနက္လင္းမွ
ထသြားရန္စီစဥ္ၾကရ၏။
အာရုဏ္တက္ေပျပီ၊
တကၽြိကၽြိႏွင့္ သမၺာန္မ်ားပင္လာၾကေပျပီ။
အခ်ိဳ႕ေဈးသို႕အေရာင္းအ၀ယ္သြားၾကမည္၊ အခ်ိဳ႕ ထင္းခုတ္ရန္ စုန္ဆင္းလာၾကသည္။
သေဘၤာထြက္ရန္ အခ်က္ေပးစဥ္၊ ဦးစီးမွဴး၏အမိန္႕ႏွင့္ သမၺာန္တစင္းအား
“ဘယ္သြားမွာလဲ”ဟု ေအာ္ေမးလိုက္ၾကသည္။ အေျဖကေတာ့ မထူးလွ။ “စက္ဆန္းကိုတဲ့”
အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ ရဲေဘာ္ကဆက္၍ “စက္ဆန္းက ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးသလဲ”ဟု
ဆက္ေမးလိုက္သည္။
အေျဖကိုၾကားရေသာ အရာရွိႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားသည္ တဦးမ်က္ႏွာတဦးၾကည့္ရေတာ့သည္။
“ဟိုေရွ႕ကဟာ - စက္ဆန္း ဘဲတဲ့ -” သြားပါမ်ားေသာ္လည္း ခရီးမေရာက္ခဲ့။
ေသြးမွတ္တမ္း
လြတ္လပ္ေရးကို
ေသြးႏွင့္ရင္းခဲ့ရသည္။ လြတ္လပ္ေရးရျပန္ေတာ့ တည္ျမဲေရးကို
ေသြးႏွင့္ပင္ရင္းေနရသည္။ ေသြးႏွင့္ေလာင္းလွ်က္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ဗိမာန္ၾကီး မျပိဳလဲရန္အတြက္ စဗန္း၏ ဘက္ေတာ္သားမ်ားသည္
ေသြးႏွင့္ေလာင္း၍ ျပည္တြင္းအညစ္အေၾကးမ်ားကို ေဆးခဲ့သည္။ အသက္ေပး၍
ဗိမာန္ၾကီးအား ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ေစခဲ့သည္။
တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) တြင္းရွိ
ျမစ္ေရယဥ္၊ တိုက္ေရယဥ္ အားလုံးထဲတြင္ စဗန္းေလာက္ အသက္မေပးခဲ့ရ။
တာ၀န္မ်ားကိုလည္း သူမ်ားထက္ ထမ္းရြက္ခဲ့ရသည္။ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း
ဆုံးရွံဳးခဲ့ရသည္။ စဗန္း၏ မွတ္တမ္းမွာ အမွန္ေတာ့ ေသြးမွတ္တမ္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏
အညစ္အေၾကးမ်ားကို ေသြးႏွင့္ေဆးပစ္လိုက္ရေသာ္လည္း ေဆးရက်ိဳးေတာ့ နပ္ပါသည္။
စဗန္းေလာက္ “သူရ” ႏွင့္ “သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္း၀င္” ဘြဲ႕တံဆိပ္မ်ား
ခ်ီးျမွင့္ခံရသည့္ ေရယဥ္ မရွိခဲ့ပါ။ အမွန္ေတာ့ စဗန္း သို႕မဟုတ္ ငမိုးရိပ္
ကိုပင္ တပ္ရင္းလိုက္ ဘြဲ႕ခ်ီးျမွင့္သကဲ့သို႕ “သီဟသူရစဗန္း” ဟုပင္
ေပးသင့္ေပသည္။
စဗန္း ကယ္တင္ခဲ့ေသာ ရြာ၊
ျမိဳ႕နယ္မ်ားကား မ်ားလွေတာ့သည္။ ရြာသိမ္းတိုက္ပြဲ၊ ျမိဳ႕သိမ္းတိုက္ပြဲ၊
နယ္သိမ္း တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ စဗန္းက ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ရန္သူနယ္ေျမျဖတ္၍
ေရေၾကာင္းလမ္းသစ္ဖြင့္လွ်င္လည္း စဗန္းကပင္ ေရွ႕မွ သြားခဲ့သည္။ ရန္သူ႕အင္အား
အၾကီးဆုံးျမိဳ႕နယ္ကို အကဲစမ္းလွ်င္လည္း စဗန္းသာ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ေရွ႕မွ
ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ခဲ့လည္း ရန္သူ႕ပစ္ကြင္းကို
ဦးစြာသက္ဆင္းရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ စဗန္း အဖို႕ရာမွာေတာ့ မီးေလာင္ထားေသာ
ရြာမ်ား၊ ဘုရားပ်က္မ်ား၊ ေက်ာင္းပ်က္မ်ားႏွင့္ ရန္သူ၏
ရက္စက္ယုတ္မာမွဳမ်ားကို အရင္ဆုံး ေတြ႕ရသည္၊ ၾကားရသည္၊ ျမင္ရသည္၊
မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရသည္။
တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွပင္
စဗန္းချမာ ရန္သူသိမ္းထားေသာ သေဘၤာမ်ားကို အခြင့္ရတိုင္း ျပန္၍ဆြဲခဲ့ရသည္။
သေဘၤာငယ္မ်ားကို ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္၍ တြဲခဲ့ရလွ်င္ေတာ့ ေတာ္ပါေသး၏။
ဆင္ကိုဆိတ္တြဲရသည့္အခ်ိန္တြင္ ရန္သူ႕နယ္ေျမ တေလွ်ာက္ လွိမ့္ခံ၍
ေရေၾကာင္းရွာရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ စဗန္းချမာ ကံကိုသာ တ, ေနရေပသည္။
တဘက္က ရန္သူမ်ား
ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း၍ မရေသာ သေဘၤာၾကီးအား တအိအိတြဲလာစဥ္ ရန္သူမ်ားက
၂-ဘက္ညွပ္၍ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည့္အခါမ်ား၊ ေရျမွဳပ္ဗုံးမ်ားကို
ေဖါက္သည့္အခါမ်ား၊ ေျမာတိုင္မ်ား ေထာင္ထားသည့္ အခါမ်ားတြင္ေတာ့
အသက္ရွဳၾကပ္လွသည္။
ဒီလိုအခက္အခဲမ်ိဳးမ်ားေလေလ၊ စဗန္း၏ အျပဳအမူ၊ အသြားအလာကေတာ့ လိမၼာေလေလ၊ က်ည္ဆံကြင္း၍ ေဘးကင္းေလေလပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေဘးကင္းသည္ဟု ေျပာရျငားလည္း
တိုက္ပြဲတိုင္းတြင္ေတာ့ ေဘးမကင္းခဲ့ပါ။ တဘက္ႏွင့္တဘက္ အေသ အေပ်ာက္မရွိဟု
မည္သည့္စစ္ပြဲမွ မွတ္တမ္းမတင္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ စဗန္းတြင္လည္း
အထက္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အသက္ေတြေတာ့ ေပးခဲ့ရပါသည္။
ေပးခဲ့ရသည့္ အသက္ေတြထဲတြင္
ပုသိမ္နယ္ သလပ္ခြာရြာသိမ္းတိုက္ပြဲကုိေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာႏွင့္ ေသြးမွတ္တမ္း
တင္ထိုက္ေပသည္။ သလပ္ခြာရြာမွာ ပုသိမ္ျမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္တြင္ တည္ရွိသည့္
ေရေၾကာင္းျဖင့္ သေဘၤာႏွင့္သြားလွ်င္ ပုသိမ္ျမစ္ကို ၂၀-မိုင္ခန္႕ စုန္ဆင္း၍
သံတြဲျမစ္ကို မိုင္ ၂၀-ေက်ာ္ခန္႕ ဆန္တက္မွေရာက္သည္။ ေခ်ာင္းက်ဥ္းသည္၊
ေရတိမ္သည္၊ အေကြ႕အေကာက္မ်ားသည္။ ေဘးတဘက္တခ်က္မွ ေတာင္မ်ား ေတာမ်ားသည္
ရန္သူအား အကာ အကြယ္ ေကာင္းစြာေပးႏိုင္သည္။ ေရေၾကာင္း မိုင္ ၄၀-ေက်ာ္ခန္႕
ေ၀းေသာ္လည္း ကုန္းလမ္း သို႕မဟုတ္ ေျမာင္းငယ္မ်ားမွ သြားလာလွ်င္ေတာ့
ပုသိမ္ႏွင့္ ၈-မိုင္ခန္႕သာရွိသည္။ ပုသိမ္၏ ေျမာက္ဖက္
ေက်ာက္ေခ်ာင္းႀကီးသို႕လည္း အလြယ္ တကူသြားႏိုင္သည္။
ကရင္သူပုန္မ်ားကေတာ့
သလပ္ခြာရြာကို ဌာနခ်ဳပ္လုပ္ထားခဲ့သည္။ လက္နက္မ်ိဳးစုံႏွင့္ ခုခံရန္
အသင့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ ပုသိမ္ တဖက္ကမ္းအား လာေရာက္
ဒုကၡေပးေလ့ရွိသည္။ ေက်ာက္ေခ်ာင္းႀကီး မွတဆင့္ ပုသိမ္ျမစ္ကို ျဖတ္ကူး၍
ပုသိမ္နယ္ အေရွ႕ဖက္သို႕ ၀င္ႏုိင္သည္။ သလပ္ခြာရြာမွာ ရန္သူတို႕
ေသာ့ခ်က္ေနရာျဖစ္သည္။
၁၉၅၄ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႕၏
နံနက္ အာရုဏ္မတက္မွီ အခ်ိန္ေလးမွစခဲ့သည္။ တပ္မဟာ (၈) တပ္မင္း
ကိုယ္တိုင္ဦးစီးလွ်က္ “ေအာင္” သေဘၤာတပ္စုၾကီးသည္ ပုသိမ္ျမစ္ကို
စုန္ဆင္းခဲ့ျပီးေနာက္ သံတြဲျမစ္ကို ဆန္တက္ လွ်က္ရွိသည္။ ေရွ႕ဆုံးမွ စဗန္း၊
စဗန္း၏ပဲ့တြင္ တိုက္ေရယဥ္ “၁၀၆” ဒီေနာက္ေတာ့ တပ္မင္းႏွင့္တကြ
တပ္ေပါင္းစုံကို တင္ေဆာင္လာသည့္ ျမစ္ေရယဥ္ ေရႊေညာင္၊ ဆင္ျဖဴ၊ ဇက္အမ်ိဳးအစား
သေဘၤာႏွင့္ အျခားေရယဥ္မ်ား ေနာက္ပိုင္း အကာအကြယ္ကို တိုက္ေရယဥ္ “၁၀၇” က
တာ၀န္ယူလ်က္ တအိအိႏွင့္ ခ်ီတက္လ်က္ရွိစဥ္ … … …
ကမ္းေဘးတဘက္တခ်က္မွ သာယာလွေသာ
ငွက္သံကေလးေတြကလည္း တၾကဴၾကဴ သီဆိုလ်က္ ၾကိဳလင့္သည္။ နံနက္ပိုင္း
ေလႏုေအးေလးကလည္း မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႕ ပက္ဖ်န္းလ်က္ရွိသည္။ ေႏြ၏ ေနေရာင္ျခည္
ကေတာ့ တစတစ အစြမ္းျပခ်င္ေနေပျပီ။
အရာရွိႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွာေတာ့
တိုက္ပြဲတပြဲ ၀င္ရေတာ့မည္မို႕ တျပံဳးျပံဳး၊ စဗန္းႏွင့္အတူ ဆိုးခဲ့ဖူးသည္။
ေကာင္းခဲ့ဖူးသည္။ ေသာင္တင္ခဲ့ဖူးသည္။ သေဘၤာခ်င္းတိုက္ခဲ့ဖူးသည္။
အခ်က္ေကာင္း ၀င္တြယ္သည္ကိုလည္း အမိခံရဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့
စဗန္းကခ်ည္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ဘာမွ
မစိုးရိမ္ၾက။ သတိေတာ့ထားေနၾကသည္။
သလပ္ခြာရြာႏွင့္
နီး၍နီး၍လာေလျပီ။ ကမ္းေဘးတဘက္တခ်က္ရွိ ကရင္သူပုန္မ်ား၏ ကတုတ္မ်ား၊
ကင္းတဲမ်ားကား စဗန္း၏ စက္အေျမာက္ေအာက္တြင္ ေပ်ာက္၍ေပ်ာက္၍ သြားေလျပီ။
စဗန္းက အလံေတာ္ တ၀င့္၀င့္ႏွင့္ တဆင့္ဆင့္တက္ေနသည္။ စဗန္း၏ ဦးစီးမွဴး
ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္ (T. Sett) က ပဲ့ကိုင္ခန္းမ၏ ၀ဲဖက္၊ ဒု- ဦးစီးမွဴး
ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္က ယာဘက္တြင္ ထိုင္လ်က္ ရန္သူအား အကဲခပ္ေနၾကသည္။
ရဲေဘာ္ခင္လတ္ကလည္း ပဲ့ကို ေခ်ာင္းအလိုက္ မွန္မွန္ထိမ္းလွ်က္ရွိေနသည္။
တပ္ၾကပ္ၾကီးစိုးျမင့္ ကလည္း စက္ထိန္း အခ်က္ျပကရိယာ တာ၀န္ကို
ယူလ်က္ရွိေနသည္။
အျမဲတန္းေပ်ာ္ရႊင္စြာေနေလ့ရွိသူ
ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္မွာလည္း ေလတခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ပင္ ဤတိုက္ပြဲျပီးက ခြင့္ယူ၍
အနားယူရင္း ဇနီး၊ သားသမီးမ်ားတို႕ႏွင့္ အတူေနရမည့္အေရးကို
ေတြးလ်က္ရွိေနသလို၊ ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္ ချမာမွာလည္း က်န္ရစ္သူ အဖြားအို၏
အေၾကာင္းကိုေတြးေတာလ်က္ရွိေနၾကဟန္တူေပသည္။ ရန္သူ႕နယ္ေျမ ျဖစ္သျဖင့္ စကား
မေျပာၾကဘဲ ေနၾကရသည္မို႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက မင္းမူေနေပသည္။
တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ခ်ီေနသည့္
သေဘၤာတပ္စုၾကီးသည္ လေရာင္ရြာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေပျပီ။ ေနာက္ပိုင္း အကာအကြယ္
“၁၀၇” သည္လည္း ေရတြင္းေခ်ာင္းသို႕ ေရာက္ေခ်ျပီ။
ထိုစဥ္ - အကြက္ေစာင့္ေနေသာ
ရန္သူသို႕သည္ တခ်ိန္တည္းပင္ တိုက္ခိုက္လိုက္ေတာ့သည္။ “၁၀၇” အား
ေရတြင္းေခ်ာင္းမွ၄င္း၊ စဗန္းအား လေရာင္ရြာ အနီးေတာင္ကုန္းမွ၄င္း … … …
“၀ံုး” … … ဟူေသာ ဘဇူကာအသံသည္
မီးခိုးတန္းၾကီးႏွင့္ စဗန္းဦးခန္းအား ထိမွန္ေတာ့သည္။ ရန္သူကား
ကံေကာင္းေလစြ။ ခဲတလုံးႏွင့္ပင္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္အား ဒီတခ်ိန္ေတာ့ ထိရရွာျပီ။
၀ဲဘက္ က်ည္ကာတိုင္ကို ထိလ်က္၊ ယာဘက္သို႕ ဘဇူကာက်ည္ဆံ ထိမွန္ေပါက္ကြဲသျဖင့္
ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္အား က်ည္စမ်ားမွန္လ်က္ ထိုင္ခုံမွက်ေစသည္။
ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္ ကေတာ့ ၀မ္းဗိုက္ကို ထြင္းေဖါက္သြားျခင္းခံရသျဖင့္
ေနရာတြင္ပင္ တိုင္းျပည္အတြက္၄င္း၊ သူ ေစာင့္ေရွာက္ေနရေသာ အဖြားအိုအား၄င္း
ပစ္ခဲ့ခါ အသက္ကို လွဴသြားရရွာေလသည္။
ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္ ကေတာ့
၁၀-မိနစ္ခန္႕ စကားေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း အသက္မွန္မွန္ရွဴလ်က္ရွိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့
ေနာက္ဆုံးေတာ့ စစ္သားတို႕၏ သြားရာ ဗိမာန္သို႕ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တမ္းတမ္း
ေလွ်ာက္သြားရွာသည္။
ဗိုလ္ၾကီးတီဆက္ သို႕မဟုတ္
ငယ္စဥ္ကပင္ ေခၚခဲ့ၾကသည့္ ၀-ဆက္ ကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ၀-သေလာက္
ေပါ့ပါးသြက္လက္သည္။ သတၱိရွိသည္။ သူဦးစီးသည့္ သေဘၤာမ်ားမွာ မၾကာမၾကာ
ရန္သူ႕လက္နက္ၾကီးမ်ား ထိခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ မျဖံဳ၊ မေၾကာက္။
ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ၾကည္မွာလည္း
ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ေပမင့္ ရိုေသကိုင္းရွိဳင္းတတ္သည္။
ရုပ္ရည္ႏုနယ္ေပမင့္သတၱိရွိသည္။ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ မိဘမဲ့ရွာသျဖင့္
တဦးတည္းေသာ သူ၏ အဖြားအိုအား လုပ္ေကၽြးရင္း တိုင္းျပည့္တာ၀န္ကို
ထမ္းေနရွာသူ ျဖစ္သည္။
သလပ္ခြာရြာကိုကား
ေအာင္တပ္မေတာ္ၾကီးမွ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘဇူကာႏွစ္လက္ ႏွင့္ အျခား
လက္နက္မ်ား ကိုသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ရန္သူမ်ား အက်အဆုံးမ်ားသည့္အျပင္ လက္ရ
သုံ႕ပန္းမ်ားစြာမိခဲ့သည္။ စဗန္းကေတာ့ အရာရွိ ႏွစ္ဦးစေတးခံလိုက္ရသျဖင့္
တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) ရာဇ၀င္တြင္ ပဌမဆုံးၾကိမ္ အထိနာျခင္းျဖစ္ရေပသည္။ ေသြးႏွင့္
မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရေပသည္။
စဗန္းကေတာ့ အမည္ဆန္းသေလာက္ အျဖစ္လဲဆန္းခဲ့သည္။ ရန္သူႏွိပ္ကြပ္ရာတြင္လည္း ၾကမ္းခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္မွဳေတြလည္း လွ်မ္းခဲ့ေပသတည္း။
(တပ္မေတာ္ (ေရတပ္) မွ က်ဆုံးခဲ့ရရွာေသာ အရာရွိ ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားအား အေလးျပဳလ်က္ … … …)
စဗန္း၏ဦးစီးမွဴးတဦး တင္ျပပါသည္။
